ΜΑΥΡΗ ΜΑΓΕΙΑ, ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ & ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΤΑΝΑ ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ
Ο Κέλσος στον Αληθή Λόγο του, που γράφτηκε το 178 μ.Χ. και είναι ένα έργο αντιιουδαϊκής και αντιχριστιανικής πολεμικής, αναφέρεται σε κάποιο σημείο του στον Ιησού Χριστό Υιό του Θεού και τα διάφορα μαγικά τεχνάσματα ή θαύματα που έκανε και ρωτάει τους χριστιανούς:
«Εσείς με ποια λογική φτάσατε να τον θεωρείτε υιό του θεού; Επειδή θεράπευσε χωλούς και τυφλούς και, όπως ισχυρίζεστε, ανάστησε νεκρούς; Μα εδώ ο ίδιος με τα λόγια του -και σύμφωνα με τα όσα εσείς έχετε γράψει- προδίδει τις προθέσεις του με την μεγαλύτερη σαφήνεια! Διότι λεει ‘θα σας πλησιάσουν και άλλοι που θα χρησιμοποιήσουν παρόμοιες μεθόδους, μα θα είναι άνθρωποι κακοί και αγύρτες’. Και μάλιστα αναφέρεται σε κάποιον σατανά, που κι αυτός, λεει, θα μηχανεύεται τέτοιου είδους τεχνάσματα. Δηλαδή ούτε κι ο ίδιος το αρνείται, ότι τέτοια έργα δεν έχουν θεϊκό χαρακτήρα, παρά είναι έργα πονηρών ανθρώπων. Στριμωγμένος όπως ήταν, αναγκάστηκε κοντά στα τεχνάσματα των άλλων έμμεσα να ξεσκεπάσει και τα δικά του. Δεν είναι αθλιότητα, κρίνοντας με βάση τις ίδιες πράξεις, τον ένα να τον θεωρείς θεό και τους άλλους απατεώνες; Για ποιό λόγο θα έπρεπε να θεωρηθούν οι άλλοι πονηροί κι όχι αυτός; Επειδή έτσι λεει ο ίδιος; Ο ίδιος ομολόγησε ότι τέτοιες πράξεις δεν είναι θεϊκά σημάδια αλλά η απόδειξη ότι μερικοί-μερικοί είναι απατεώνες και παμπόνηροι.»
Μαζί του φαίνεται να συμφωνεί ο ένας και μοναδικός Θεός: «Λειψά ζύγια και ψεύτικα μέτρα, είναι και τα δύο στον Κύριο μισητά.» (Παρ. 20,10) «Τα λειψά ζύγια ο Κύριος τα απεχθάνεται, κι η πλάστιγγα η ψεύτικη πράγμα καλό δεν είναι.» (Παρ. 20,23) Ωστόσο, οι ίδιες οι πράξεις και οι σκέψεις του Θεού, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, καθώς και των εκλεκτών ποιμένων του Θεού της Αγάπης, διαφωνούν ριζικά και δηλώνουν το ακριβώς αντίθετο.
ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ
Φόβος, ελπίδα, και αναζήτηση είναι τα τρία βασικά συστατικά που συνετέλεσαν στην ανάπτυξη των πρώτων αρχαίων φυσιολατριών της Ανατολής. Παράλληλα αναπτύχθηκε και η Μαγεία με σκοπό να προκαλεί και να επιδιώκει τον εξαναγκασμό απρόσωπων δυνάμεων να συμμορφωθούν προς κάποιον επιδιωκόμενο σκοπό, καλό ή κακό.
Η τότε ιουδαϊκή και η συνέχειά της χριστιανική θρησκεία ορίζει την Μαγεία ως αντικοινωνική ενέργεια αφού, μέσω αυτής επιδιώκονται καθαρά εγωιστικά οφέλη με τεχνικές και μεθόδους που εφαρμόζονται σε αφελείς και αγαθούς. Κατηγορεί επίσης την Μαγεία για σατανισμό και ειδωλολατρία.
Σχετικές έννοιες με την μαγεία είναι η πίστη στη δύναμη διαφόρων αντικειμένων όπως είναι τα φετίχ, φυλακτά, δαχτυλίδια, χαρτιά, οι καθρέφτες, σφραγίδες, εικόνες, και άλλα τα οποία θεωρούνται ότι έχουν μαγική δύναμη, είτε αυτά καθ αυτά, είτε μέσω των μάγων. Μερικά ακόμα από αυτά είναι οι σπάνιοι, πολύτιμοι ή ημιπολύτιμοι λίθοι, τα εντόσθια, αίμα ή μέλη ζώων, πτηνών αλλά και ανθρώπων. Καθώς και οι τελετουργικοί ράβδοι. Αλληλένδετα είναι ο αφορισμός, ο εξορκισμός, οι συμβολικές λέξεις, ο αναθεματισμός, οι αρές ή αλλιώς κατάρες.
Η μαγεία για όλους αυτούς τους λόγους κατατάσσεται στις απόκρυφες τέχνες και διαιρείται στις α) φυσική μαγεία που έχει άμεση σχέση με την σημερινή μεταψυχική. β) μαθηματική μαγεία, γ) φαρμακομαγεία ή κοινή μαγεία, που χρησιμοποιεί επωδούς, φίλτρα, βοτάνια, και τέλος στην γ) τελετουργική μαγεία.
Η τελετουργική μαγεία υποδιαιρείται στην μαύρη ή σατανική και την λευκή ή αγγελική. Η πρώτη αποβλέπει στην υποταγή των καταχθόνιων αόρατων πνευμάτων του κακού καθώς και την μετ’ αυτών επικοινωνία και συνάφεια προς χρησιμοποίησή τους για σκοπούς ατομικούς και ιδιοτελείς. Η δεύτερη που ονομάζεται και θεουργία αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση αγαθών σκοπών και προσφεύγει σε ουράνιες (ή καλές) δυνάμεις για την αποτροπή του κακού και την πρόγνωση του μέλλοντος.
Ειδωλολατρία, σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας αλλά και την ίδια την χριστιανική θρησκεία, είναι η λατρεία και η προσκύνηση των ειδώλων όχι ως απλά σύμβολα που απεικονίζουν κάποια θεότητα, αλλά η ίδια η λατρεία και η αφοσίωση στο υλικό που είναι φτιαγμένο και από το οποίο θεωρείται είτε ότι εξέρχεται κάποια θεϊκή δύναμη ή ενέργεια, είτε ότι μέσα σε αυτό κατοικεί κάποια δύναμη, κάποιος δαίμονας, ή εν γένει κάποια θεότητα. Η ειδωλολατρία οδηγεί στον φετιχισμό και στην μαγεία, καθώς σε αυτήν χρησιμοποιούνται διάφορα είδωλα, μέσω των οποίων λέγεται ότι πραγματοποιούνται διάφορες καταστάσεις καλές ή κακές, ενώ παράλληλα είναι πολύ χρήσιμα ως φυλακτά γι αυτό και τα κουβαλούμε μαζί μας ή τα επικαλούμαστε σε κάθε στιγμή κινδύνου, σε κάθε ασθένεια, στα ταξίδια κλπ.
Σύμφωνα με τα παραπάνω η ιουδαϊκή-χριστιανική θρησκεία δεν είναι δυνατόν να ενταχθεί σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις μαγείας αλλά και ειδωλολατρίας. Για την μεν μαύρη μαγεία είναι αυτονόητο καθώς δεν είναι δυνατόν ο Θεός της Αγάπης, το όνομα του οποίου είναι Ιεχωβά να θέλει το κακό των ανθρώπων. Για την δε λευκή, κανονικά θα πρέπει να αποκλειστεί, αφενός διότι αν και δεν έχει σκοπό να βλάψει κανέναν προμαντεύει τους καιρούς, το μέλλον, αφετέρου διότι απαγορεύεται ρητά από τον ίδιο τον ιουδαϊκό Θεό Ιεχωβά η οποιαδήποτε χρήση μαγείας και μαντείας (Έξ.22,18 & Λευ.19,26 & 20,27). Επίσης, δεν μπορεί να ενταχθεί στην ειδωλολατρία διότι απαγορεύεται η λατρεία των ειδώλων και των φετίχ «προσέξτε τους εαυτούς σας, να μην ξεχάσετε τη διαθήκη που έκανε μαζί σας ο Κύριος, ο Θεός σας, και κατασκευάσετε κάποιο είδωλο, εικόνα οποιουδήποτε πράγματος από εκείνα που αυτός σας απαγόρευσε» (Δευτ.4,23). Η πρόταση αυτή υπονοεί ξεκάθαρα ότι ο Θεός απαγόρεψε την κατασκευή κάποιων ειδώλων, κατά συνέπεια κάποιων ειδώλων την κατασκευή επέτρεψε, προφανώς. Στην συνέχεια θα αντιληφθούμε ότι η πρόταση αυτή υπονοεί πολύ περισσότερα.
Κι όμως, αυτό που πολύ εύκολα θα διαπιστώσουμε και θα προσπαθήσουμε με ακλόνητα επιχειρήματα να αποδείξουμε στην συνέχεια, είναι ότι οι παραπάνω απαγορεύσεις δεν τηρούνται στο ιερό βιβλίο των βιβλίων. Δεν τηρούνταν ούτε στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, αλλά ούτε και στα σημερινά της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Τότε, αλλά και σήμερα, η θρησκεία που βασίζεται στο περιώνυμο βιβλίο Αγία Γραφή, αντί να πολεμήσει και να καταπολεμήσει την μαγεία και την ειδωλολατρία που τόσο πολύ αποστρεφόταν ο Θεός των Ιουδαίων, αποδέχτηκε αρκετά από αυτά προκειμένου, μάλλον, να επιβληθεί σαν θρησκεία. Οι λιτανείες και οι περιφορές εικόνων είναι ένα ελάχιστο παράδειγμα φυσικής μαγείας των «ειδωλολατρών» προγόνων μας που ενώ τους κατάσφαξαν για αυτές τους τις πράξεις, οι ίδιοι τις εφάρμοσαν και τις εφαρμόζουν ακόμα και σήμερα. Το ίδιο και το σύμβολο του σταυρού, για το οποίο, πουθενά στην Αγία Γραφή δεν αναφέρεται ότι πρέπει να χρησιμοποιείται ως τέτοιο, πολύ περισσότερο δε όταν εννοείτε πως κρύβει μέσα του κάποια δύναμη μέσω της οποίας μας προστατεύει, γι αυτό και το φοράμε στο λαιμό. Ακόμα και οι εικόνες των αγίων, του Χριστού και της Παναγίας είναι είδωλα και ομοιώματα που ο Θεός Ιεχωβά απεχθάνεται, πόσο μάλλον όταν κάποιες εικόνες περπατάνε, κλαινε ή κάνουν ακόμα και θαύματα. Άραγε το ξύλο και η μπογιά που είναι φτιαγμένα έχουν τέτοια δύναμη; Μάλλον όχι.
Ακόμα και η ίδια η εικόνα του Θεού είναι ένα είδωλο, ένα ομοίωμα -και μάλιστα τη στιγμή που κανείς άνθρωπος δεν είδε το πρόσωπο του Θεού, ούτε καν ο Μωυσής. Ο Ιεχωβά πουθενά μέσα στην Βίβλο δεν υποδεικνύει ποια είδωλα πρέπει οι εκλεκτοί του να θεωρούν ως, τουλάχιστον, σύμβολα, πόσο μάλλον να τα λατρεύουν ή και να τα προσκυνούν, όπως συμβαίνει σήμερα σε όλες τις εικόνες, όλων των εκκλησιών.
Όμως, το κατά πόσο αποστρεφόταν και ο ίδιος ο Θεός την μαγεία, την μαντεία και την ειδωλολατρία είναι ένα θέμα που απαραίτητα και απόλυτα είναι αναγκαίο να εξετάσουμε στην συνέχεια, καθώς μπορούμε πολύ εύκολα να δικαιολογήσουμε τους απλούς ανθρώπους για παρεκτροπή από τον «καλό δρόμο», αλλά απίστευτα δύσκολο να δικαιολογήσουμε τον καλό και αγαθό Θεό να γίνεται αυτός που καταπατάει τις ίδιες τις δικές του εντολές και τις δικές του παραινέσεις. Αν, λοιπόν, αυτός ο Θεός και ο μονογενής Υιός του έπρατταν αυτά που κατηγορούσαν, τότε ποιό είναι το μέγεθος και το όφελος της θρησκείας στην οποία όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να βαπτιζόμαστε και να πιστεύουμε χωρίς να ερευνούμε;
Δεν θα δώσουμε καμία απάντηση. Απλά θα παραθέσουμε επίμαχα αποσπάσματα από την Αγία Γραφή, την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, ή αλλιώς την Βίβλο που, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε στο σπίτι μας, αλλά ελάχιστοι έχουν διαβάσει.
Σε αυτή την εργασία θα προσπαθήσουμε να δείξουμε πάρα πολλά κοινά, και αποδεκτά, από τον Ιουδαϊκό Θεό Ιεχωβά και τον μονογενή υιό του Ιησού, στοιχεία με την τέχνη της μαγείας, παρά την ρητή και σαφή εντολή του Θεού «Φαρμακούς ου περιποιήσετε.» (Έξ.22,18), όπου «φραμακοί» είναι οι μάγοι και κατά προέκταση τα έργα τους.
Τα αποσπάσματα που παραθέτονται είναι από την μετάφραση των Ο΄, καθώς και από την μετάφραση στην Δημοτική, όταν η αρχαία απόδοση δεν είναι ιδιαίτερα κατανοητή στην νεοελληνική, ή όταν είναι μακροσκελής, για να μην κουράζει.
ΟΙ 7 ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ 7 ΚΑΤΑΡΕΣ
Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε επτά ημέρες και με επτά κατάρες. Πρώτα τον ουρανό και την γη δημιούργησε. Μετά το φως και το στερέωμα ανάμεσα στα νερά. Το φυτικό βασίλειο, τον ήλιο, την σελήνη και τα αστέρια και τέλος τον άνθρωπο. Σ’ αυτόν έδωσε, το δικαίωμα να εξουσιάζει επάνω στην θάλασσα, στα πουλιά του ουρανού, στα κτήνη και σε ολόκληρη τη γη. (Γένεση 1,26) Του απαγόρευσε μόνο να φαει από το δέντρο της Γνώσης.
Όταν ο άνθρωπος έφαγε, κάτι που το γνώριζε ο Θεός σαν παντογνώστης «τους διαλογισμούς μου από μακρόθεν·… και πάσας τας οδούς μου προείδες» (Ψαλ.138, 2-3), μετά έγινε δύστροπος. Από αγαθός έγινε αιμοβόρος και κακός. Ίσως περισσότερο κακός και διαβολικός, απ’ όσο θέλει να δείχνει η Εκκλησία τον Σατανά.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να καταραστεί τον όφη «επικατάρατος… επάνω στο στήθος και την κοιλιά σου θα πορεύεσε» (Γεν. 3,14). Ένα γεγονός που ολοφάνερα σημαίνει ότι ο όφις, πριν πέσει στην κατάρα του Θεού, περπατούσε στα πόδια του. Ο Θεός, λοιπόν, όχι μόνο τον καταράστηκε, αλλά ταυτόχρονα τον μάγεψε, τον μεταμόρφωσε, του αφαίρεσε τα πόδια και τον έκανε να σέρνεται. Η εκτέλεση αυτή, όπως μας δίνεται από τα πρώτα κεφάλαια της Γένεσης είναι η πρώτη πράξη βίας και μάλιστα η πιο διεστραμμένη. Ωστόσο «ο Κύριος μισεί τους διεστραμμένους, ενώ του είναι ευχάριστοι όσοι είναι ακέραιοι στη ζωή τους.» (Παρ.11,20).
Επίσης, μπορούμε άνετα να θεωρήσουμε ότι η κατάρα του Θεού στον όφη είναι λόγια Μαύρης Μαγείας καθώς χρησιμοποιούνται όχι μόνο για να βλάψουν αλλά για να φέρουν σε κατάσταση αναπηρίας ένα από τα πρώτα ζωντανά όντα που ο ίδιος ο Θεός έπλασε. Αν και δεν αναφέρεται άμεσα, ο όφις είναι δημιούργημα του Θεού, αφού πριν δεν υπήρχε τίποτα, παρά μόνο ο Θεός.
Η δεύτερη κατάρα που έδωσε ο Θεός ήταν ανάμεσα στον άντρα και την γυναίκα «και έχθρα θα στήσω ανά μέσον σού και ανά μέσον της γυναικός και ανά μέσον των σπερμάτων σας·» (Γεν. 3,15).
Τρίτον, καταριέται την γυναίκα «με λύπες θα γεννάς τέκνα» (Γεν. 3,16).
Τέταρτη κατά σειρά κατάρα «επικατάρατος η γη εν τοις έργοις σου» (Γεν. 3,17). Κι αν μπούμε στην διαδικασία να υποθέσουμε ότι είχε δίκιο και καλώς τιμώρησε τους πρωτόπλαστους διότι δεν υπάκουσαν τις εντολές του, δεν μπορούμε να βρούμε ποιό ήταν το δίκιο του στο να καταραστεί και την ίδια τη γη, όταν θα ασχολούνται με αυτήν. Παρόλα αυτά ο σοφός και γνωστός μάγος Σολόμωντας, γιος του Δαυίδ, έρχεται να μας πει κάτι διαφορετικό «όποιος καλλιεργεί τη γη του, θα χορτάσει το ψωμί· μα όποιος αυταπάτες κυνηγάει, θε να χορτάσει φτώχεια.» (Παρ.28,19).
Πέμπτη κατάρα «με λύπες θα τρως τους καρπούς της (γης), πάσας τας ημέρας της ζωής σου, ακάνθας και τριβόλους θα βλασταίνει σε σένα» (Γεν. 3,17-18).
Έκτη, λίγο πριν διώξει τους πρωτόπλαστους αποφάνθηκε «γη είσαι και σε γη θα επιστρέψεις.» (Γεν.3,19) Αυτό που ο ίδιος ο Θεός «ενεφύσησε εις το πρόσωπον αυτού (του Αδάμ) πνοή ζωής και εγέννετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν » (Γεν. 2,7) του το αφαίρεσε, διαφορετικά δεν θα ήταν μόνο «γη που θα επέστρεφε στη γη», αλλά «γη με πνοή ζωής». Συνεπώς από τότε έως και σήμερα, όλοι όσοι αποτελούν την ανθρωπότητα είμαστε δίχως ψυχή.
Έβδομη: «κεκατηραμένος υπό Θεού πας κρεμμάμενος επί ξύλου·» (Δευτ.21,23) μας λεει, μιλώντας για όποιον έπραξε «αμαρτία κρίμα θανάτου». Με την κατάρα αυτή αποδέχεται πλήρως το ανθρώπινο κριτήριο, το οποίο δεν είναι πάντα δίκαιο, αντίθετα σφάλει αρκετά συχνά. Το ποια αμαρτία είναι κρίμα θανάτου είναι δύσκολο να ειπωθεί από τον άνθρωπο αλλά, όταν ειπωθεί -όποια ανθρώπινα συμφέροντα κι αν εξυπηρετούν-, ο Θεός την δέχεται, σύμφωνα με το παραπάνω εδάφιο. Κατά συνέπεια ο Ιησούς και όλοι όσοι βρέθηκαν κρεμμάμενοι -δίκαια ή άδικα- είναι καταραμένοι, αφού όλοι καταδικάστηκαν για αμάρτημα άξιο θανάτου, σύμφωνα με την ανθρώπινη ετυμηγορία.
ΓΕΝΕΣΗ
Ο Λωτ είχε δύο κόρες και ήταν ο αγαπημένος του Θεού Ιεχωβά, αφού αυτόν και την οικογένειά του, από όλους τους κατοίκους στα Σόδομα και τα Γόμορα, επέλεξε να διασώσει. Μετά την καταστροφή των Σοδόμων και Γομόρρων, «είπε δε η πρεσβυτέρα προς την νεωτέραν (επειδή πίστευε πως μόνο οι τρεις τους είχαν σωθεί από όλη την ανθρωπότητα)· ο πατήρ ημών πρεσβύτερος, και ουδείς εστιν επι της γης, για να μπει μέσα μας (να συνουσιαστεί με μας) όπως γίνεται σε όλη τη γη· δεύρο και ποτίσομεν τον πατέρα ημών οίνο και κοιμηθώμεν μετ’ αυτού και εξαναστήσομεν εκ του πατρός ημών σπέρμα. Επότισαν δε τον πατέρα αυτών οίνο εν τη νυκτί εκείνη, εισελθούσα η πρεσβυτέρα εκοιμήθη μετά του πατρός αυτής εν τη νυκτί εκείνη, κι εκείνος δεν κατάλαβε ούτε πότε αυτή πλάγιασε, ούτε πότε σηκώθηκε.» (Γεν.19,31-33) Προφανώς δεν κατάλαβε ούτε και τα ενδιάμεσα.
Το επόμενο βράδυ το ίδιο έκανε η νεότερη, και πάλι ο πατέρας δεν κατάλαβε ούτε πότε αυτή πλάγιασε, ούτε πότε σηκώθηκε. «Και συνέλαβον αι δυο θυγατέρες Λωτ εκ του πατρός αυτών.» (Γεν.19, 34-35)
Είναι απορίας άξιο πως κατάφεραν να φέρουν σε στύση άνθρωπο που, πρώτον δεν ξύπνησε, δεύτερον ήταν γέρος και μάλιστα να καταφέρνουν και εκσπερμάτωση, χωρίς αυτός να καταλάβει τίποτα. Ο οίνος που τον πότισαν σίγουρα θα πρέπει να περιείχε κάποιο μαγικό φίλτρο, το οποίο αναμφίβολα θα πρέπει να το έμαθαν από τον ίδιο τον πατέρα τους Λωτ, εκτός αν ο Λωτ τις άφηνε ελεύθερα να τριγυρίζουν στα ξένα σπίτια και στα άντρα των μάγων. Πράγμα που δεν επιτρεπόταν σύμφωνα με τους νόμους που είχαν.
Στο εικοστό τέταρτο κεφάλαιο συναντούμε ένα περίεργο όρκο:
«Μια μέρα, ο Αβραάμ είπε στον πιο ηλικιωμένο δούλο του σπιτιού του, που διαχειριζόταν την περιουσία του: ‘Βάλε το χέρι σου κάτω από τον μηρό μου και ορκίσου στον Κύριο…» (24,2-3) σχετικά με το πως θα πάντρευε την κόρη του. «Ο δούλος έβαλε το χέρι του κάτω από τον μηρό Αβραάμ, του κυρίου του, και του ορκίστηκε γι αυτό το θέμα.» (24,9). Σίγουρα, συμβαίνει κάτι ύποπτο σε αυτόν τον όρκο, εκτός αν το μπούτι του Αβραάμ ήταν κάτι το ιερό και άξιο όρκου. Αν όχι, τότε, σίγουρα πρόκειται για κάποια μορφή μαγείας ή ειδωλολατρίας και μάλιστα από τον Αβραάμ, έναν από τους προπάτορες.
Άμεση σχέση με τον μηρό έχει και η πάλη του Ιακώβ στο κεφ.32, 22-32, το οποίο συστήνουμε να διαβαστεί καθώς η παράθεσή του είναι αρκετά μεγάλη.
Επίσης, δεν πρέπει να λησμονήσουμε ότι όταν ο Ιακώβ έφτασε τα 147 χρόνια ζωής και οι μέρες του Ισραήλ πλησίαζαν να πεθάνει «κάλεσε τον γιο του τον Ιωσήφ και του είπε ‘Αν έχω την εύνοιά σου, βάλε το χέρι σου κάτω από το μηρό μου και δείξε μου καλοσύνη και πιστότητα. Μη με θάψεις στην Αίγυπτο.» και ο Ιωσήφ «προσεκύνησεν Ισραήλ επί το άκρον της ράβδου αυτού.» (Γεν. 47, 29-31)
Ο Ιωσήφ όχι μόνο ορκίστηκε στον μηρό του πατέρα του, αλλά και στην κορυφή της ράβδου του. Μόνο ένας μάγος θα ορκιζόταν στο μαγικό ραβδί του με το οποίο κάνει όλα του τα μάγια.
Σε ότι αφορά την ράβδο ας δούμε και το εξής: «είπε ακόμα ο Κύριος στον Μωυσή ‘Πες στον Ααρών να πάρει το ραβδί του και να απλώσει το χέρι του προς τα νερά της Αιγύπτου, τα ποτάμια, τα κανάλια και τις λίμνες της χώρας, και προς κάθε μέρος όπου υπάρχουν μαζεμένα νερά, ώστε τα νερά να γίνουν αίμα σ όλη την Αίγυπτο» (Εξ.7,19). Και ο Μωυσής σήκωσε το ραβδί του και έκανε τα νερά αίμα.
Ας δούμε και μία άλλη περίπτωση μαγείας με το ραβδί του Ιακώβ.
«Κάθε φορά που τα δυνατά θηλυκά πρόβατα ήταν σε οργασμό, έβαζε ο Ιακώβ τις παρδαλές βέργες (έθηκεν Ιακώβ τας ράβδους) μπροστά τους μέσα στις ποτίστρες, για να ζευγαρώνουν μπροστά στις βέργες. Όταν όμως υα θηλυκά πρόβατα ήταν ασθενικά δεν έβαζε τις βέργες. Έτσι, τα πρόβατα που ανήκαν στον Λάβαν ήταν τα αδύνατα, ενώ του Ιακώβ ήταν τα δυνατά.» (30,41-42)
Δηλαδή ο Ιακώβ έκανε μάγια εις βάρος του Λάβαν για να έχει καλύτερο μερίδιο στην περιουσία που μοίρασαν. Δηλαδή και μάγος και απατεώνας υπήρξε ο Ιακώβ. Για τον Ιεχωβά, όμως, φαίνεται πως δεν είχε σημασία, αφού ούτως ή άλλως ενέκρινε την μαγεία όταν προερχόταν από ανθρώπους που συμπαθούσε ή που έκαναν τις βουλές του όπως ακριβώς όριζε. Μπορούμε κατά συνέπεια να πούμε γιατί ο Ιωσήφ ορκίστηκε στο ραβδί του πατέρα του: ήταν απλά ένας πρώτης τάξεως μάγος.
Όταν ο Θεός μίλησε στον Ιακώβ μετονομάζοντάς τον σε Ισραήλ «και έστησεν Ιακώβ στήλην εν τω τόπο, ώ ελάλησε μετ αυτού ο Θεός, στήλην λιθίνην και έσπεισεν επ αυτήν σπονδήν και εέχεεν επ αυτού έλαιον.» (35,14) Αυτό κι αν είναι μία καθαρή ειδωλολατρική συνήθεια.
Ο γιος του Ιακώβ ο Ιωσήφ είδε ένα όνειρο αρκετά προφητικό, το οποίο γίνεται η αιτία να πουληθεί σκλάβος για 20 αργύρια στους Ισμαηλίτες, για να καταλήξει έπειτα στις φυλακές του Φαραώ. Τα προφητικά, όμως, όνειρα που έβλεπε και η καλή ερμηνεία που έδινε γι αυτά, έφτασαν στα αυτά του Φαραώ που τον κάλεσε για να ερμηνεύσει το περίφημο όνειρο με τις επτά ισχνές και παχιές αγελάδες (41,2-3). Πριν το κάνει αυτό ο Ιωσήφ αποκρίθηκε στον Φαραώ «άνευ του Θεού ουκ αποκριθήσεται το σωτήριον Φαραώ.» (41,16) Με την ερμηνεία του ονείρου, ο Ιωσήφ προάχθηκε από τον Φαραώ σε διοικητή της Αιγύπτου.
Η αιτία όμως που μάντευε δεν ήταν ο Θεός, ή έστω μόνο ο Θεός. Κάποια μέρα ο ίδιος ο Ιωσήφ φρόντισε να χαθεί επίτηδες (δεν εξετάζουμε τον λόγο) στον σάκο του Βενιαμίν ένα ασημένιο ποτήρι. Πρόσταξε έπειτα τον επιστάτη του να το βρει ανάμεσα στα πράγματα των ανθρώπων που την προηγούμενη είχε φιλοξενήσει και είχαν φαει όλοι μαζί. «Εσείς δεν έχετε το ποτήρι που χρησιμοποιεί ο κύριός μου για να πίνει και να προλέγει το μέλλον;» (44,5) ρώτησε ο επιστάτης.
Ο Ιεχωβά όμως απαγορεύει ρητά και την πρόγνωση του μέλλοντος και την ονειρομαντεία -στους άλλους: «Αν παρουσιαστεί ανάμεσά σας κάποιος προφήτης ή ονειροκριτής και σας δώσει ένα σημείο ή κάνει κάποιο θαύμα και το σημείο ή το θαύμα πραγματοποιηθεί, με σκοπό μετά να σας προσκαλέσει να ακολουθήσετε και να λατρεύσετε άλλους θεούς (σ.τ.σ. παραδέχεται ότι υπάρχουν κι άλλοι θεοί), που δεν τους γνωρίζετε, μην τον ακούστε εκείνο τον προφήτη ή τον ονειροκριτή,…. πρέπει να θανατωθεί…» (Δευτ. 13, 2-6).
Όταν δηλαδή ονειρομαντεύουν και ονειροκρίνουν οι άνθρωποι του Θεού Ιεχωβά είναι κάτι το απόλυτα θεμιτό, όταν το κάνουν οι αντίπαλοι θεοί και μάλιστα το σημείο πραγματοποιηθεί είναι κάτι αθέμιτο.
ΙΩΒ
Στον Ιώβ έχουμε τον Θεό που συνομιλεί με τον Σατανά, χωρίς να τον καταδιώκει ή να τον κατηγορεί για οτιδήποτε. Αντίθετα συνεργάζονται, όσο και αν αυτό φαίνεται απίστευτο. «Και ιδού ήλθον οι άγγελοι του Θεού ενώπιόν του και ο διάβολος ήλθε μετ’ αυτών.» (Ιώβ 1,6)
Βάζουν ένα στοίχημα, θα λέγαμε, όπου ακολουθεί ο εξής διάλογος: «Ο Κύριος του είπε (στον Σατανά) ‘Πρόσεξες τον δούλο μου, τον Ιώβ; Δεν υπάρχει άλλος σαν αυτόν πάνω στην γη· είναι άνθρωπος ακέραιος κι ευθύς· με σέβεται κι αποστρέφεται το κακό’. Ο Σατανάς του απάντησε ‘Μήπως με το αζημίωτο σε σέβεται ο Ιώβ; Πάντα τον προστάτευες, αυτόν και το σπίτι του και όλα τα υπάρχοντά του. Ευλόγησες τα έργα του και πληθύνανε τα κοπάδια του στην χώρα. Κάνε, όμως, πως αγγίζεις τα υπάρχοντά του και να δεις αν δημόσια δεν σε βλαστημήσει.’ Είπε τότε ο Κύριος στον Σατανά ‘Ορίστε, σου παραδίνω όλα τα υπάρχοντα του· μόνο πάνω στον ίδιο μην απλώσεις χέρι.’ Κι ο σατανάς έφυγε από την σύναξη του Θεού.» (Ιώβ 1,8-12) για να κάνει όπως προστάχτηκε
Με τις ευλογίες του Θεού, λοιπόν, ο Σατανάς καιει το σπίτι, θανατώνει τα ζωντανά, τους δούλους και τους γιους του Ιώβ. Όμως ο Ιώβ δεν βλασφημεί ενάντια στον Θεό. Τότε ο Σατανάς ζητάει την άδεια από τον Θεό να χτυπήσει με αρρώστιες τον φτωχό άνθρωπο και την παίρνει.(Ιώβ 2,6)
Αυτό θυμίζει κάτι που είχε πει κατά το παρελθόν ο Θεός όταν φόρτωνε μίσος και κακίες τους Φαραώ καθώς είχε πει στην ‘Έξοδο’ για τον Φαραώ: «Εγώ θα σκληρύνω την καρδιά του Φαραώ» και «ο Φαραώ δεν θα σας εισακούσει·» (7, 6-4) Άρα ο Σατανάς εκτελούσε και εκεί εντολές του Θεού. Πρότεινε κάτι κι ο Θεός το ενέκρινε ή απλά ο Θεός με την συνεργασία του σκλήρυνε την καρδιά του Φαραώ.
Ο Ιώβ από εκείνη την στιγμή γέμισε πληγές σε όλο του το σώμα. Και πάλι δεν βλασφήμησε τον Θεό του, μόνο άρχισε να λέει την άποψή του σε κάποιους φίλους του, τους οποίους ο Θεός τιμώρησε. Συνεπώς δεν μας ενδιαφέρει τι είπαν. Θα μας απασχολήσει μόνο ό,τι είπε ο Ιώβ, ανάμεσα σε άλλα, αφού αυτός και μόνο μίλησε το αληθές για τον Θεό (Ιώβ 42,7-8).
Αναρωτήθηκε «Γιατί ο Θεός αφήνει να ζουν οι ασεβείς, να φτάνουν ως τα γερατειά και τα αγαθά τους να πληθαίνουν; Βλέπουνε να στεριώνουνε μαζί τους τα παιδιά τους, να μεγαλώνουν μπρος στα μάτια τους τα εγγόνια τους. Ζούνε στα σπίτια τους σιγουρεμένα, δίχως φόβο, και το μαστίγιο του Θεού δεν πέφτει επάνω τους.» (Ιώβ 21,7-9)
«Απαλλαξάτω απ’ εμού την ράβδον, ο δε φόβος αυτού μη με στροβείτω.» (Ιώβ 9,34) Ας θυμηθούμε, σύμφωνα με τα παραπάνω, τι κάνει και πως χρησιμοποιείται η μαγική ράβδος που τώρα φαίνεται πως έχει χρησιμοποιήσει ο Σατανάς κατ εντολή του Θεού.
«…γνώτε ούν ότι Κύριός εστίν ο ταράξας, οχύρωμα δε αυτού επ’ εμέ ύψωσε.» (Ιώβ 19,6)
Σε όλα αυτά επεμβαίνει ο λόγος του Ελιού που περιγράφει την μεγαλειότητα του Θεού. Ανάμεσα σε πολλά άλλα λέει:
«Και ο Ιώβ ματαίως ανοίγει το στόμα αυτού, εν αγνωσία ρήματα βαρύνει.» (Ιώβ 35,16)
Τέλος, επεμβαίνει ο ίδιος ο Θεός δείχνοντας στον Ιώβ την άγνοιά του και αρχίζει να κάνει ρητορικές ερωτήσεις για το ποιος είναι ο ίδιος και αν ο Ιώβ ήταν παρόν στην Δημιουργία του και αν γνωρίζει γι αυτήν.
Ο Ιώβ για τα όσα είπε μέχρι τώρα φάνηκε να μετανιώνει διότι μίλησε για μεγάλα και θαυμαστά που δεν γνώριζε (Ιώβ 42,3) γι αυτό και ανακάλεσε. (Ιώβ 42,5-6) Όμως ο Θεός είχε άλλη γνώμη:
«Όταν ο Κύριος έπαψε να μιλάει με τον Ιώβ, είπε στον Ελιφά τον Θαιμανίτη ‘Θύμωσα πολύ μ εσένα και με τους δύο φίλους σου, γιατί δεν μιλήσατε σωστά για μένα, όπως ο δούλος μου ο Ιώβ. Τώρα λοιπόν πάρτε εφτά μοσχάρια και εφτά κριάρια και πηγαίνετε να βρείτε τον δούλο Ιώβ και να τα προσφέρετε ολοκαύτωμα για την ενοχή σα. Να προσευχηθεί για σας ο δούλος μου ο Ιώβ κι εγώ θα δεχτώ με ευμένεια την προσευχή του και δε θα σας μεταχειριστώ κατά πως ταιριάζει στην αφροσύνη σας.’» (Ιώβ 42,7-8)
Και οι φίλοι του έπραξαν όπως είπε ο Θεός. Για τον Ελιού δεν έγινε λόγος από κανέναν. Ο Ιώβ, στη συνέχεια, κέρδισε τα διπλάσια από όσα είχε νωρίτερα, όλοι όσοι πέθαναν αρχικά αναστήθηκαν, τα πλούτη επέστρεψαν. Με δυό λόγια ο Θεός τιμωρεί τον Ελιφάς και εξυψώνει τον Ιώβ, ο οποίος παρά το ότι δεν είπε και τα καλύτερα λόγια για τον Θεό του, είπε την αλήθεια.
Ο Σατανάς έχασε το στοίχημα, όμως ο Θεός δεν τον κατεδίωξε.
ΤΩΒΙΤ
Το περιεχόμενο του έργου αναφέρεται στις δοκιμασίες και στις περιπέτειες δύο συγγενών ιουδαϊκών οικογενειών του Τωβίτ και του Ραγουήλ, οι οποίες ζούσαν στη Νινευή και στα Εκτάβανα. Ο Τωβίτ έχασε την περιουσία του και το φως του από κουτσουλιές σπουργιτιών. Αλλά κανείς γιατρός δεν μπορούσε να τον θεραπεύσει. (2,10).
Η κόρη του Ραγουήλ η Σάρρα έχασε διαδοχικά εφτά συζύγους οι οποίοι πέθαιναν την πρώτη νύχτα του γάμου τους. « Την ίδια ημέρα στα Εκβάτανα της Μηδίας, συνέβη στην κόρη του Ραγουήλ, την Σάρρα, να την περιπαίξουν κι αυτήν κάποιες δούλες του πατέρα της, γιατί η Σάρρα είχε παντρευτεί εφτά άντρες, αλλά ο Ασμοδαίος, αυτό το πονηρό πνεύμα, σκότωνε κάθε φορά τον άντρα της πριν πλαγιάσει μαζί της, όπως κάθε σύζυγος πλαγιάζει με την γυναίκα του.»(3,7-8)
Με παρέμβαση του Θεού και υπό την καθοδήγηση του αγγέλου Ραφαήλ οΤωβίας γιος του Τωβίτ, παίρνει σύζυγο τη Σάρρα και θεραπεύει τον πατέρα του. Ας δούμε πως έγινε αυτό.
«Ο Τωβίας και ο Ραφαήλ πήραν το δρόμο κι έφτασαν το βράδυ στον ποταμό Τίγρη, όπου και πέρασαν τη νύχτα τους. Όταν το παιδί κατέβηκε στην όχθη να πλύνει τα πόδια του, πήδησε ένα ψάρι από το ποτάμι και ήθελε να τον καταβροχθίσει. Ο άγγελος του είπε: ‘Πιάσε το’. Το παιδί έπιασε το ψάρι και το έβγαλε στην στεριά. Ο άγγελος του είπε: ‘Άνοιξε το ψάρι και βγάλε του την καρδιά, το συκώτι και την χολή, και φύλαξέ τα καλά.’ Το παιδί έκανε όπως του είπε ο άγγελος· μετά έψησαν το ψάρι και το έφαγαν.
»Στη συνέχεια της πορείας τους πλησίασαν στα Εκβάτανα. Το παιδί είπε στον άγγελο: ‘Αδελφέ Αζαρία (δεν του είχε παρουσιαστεί ως άγγελος αλλά ως κάποιος Αζαρίας), τι υα θέλουμε το συκώτι, την καρδιά και την χολή του ψαριού;’ Εκείνος του απάντησε: ‘Εάν κάποιον, άντρα ή γυναίκα, τον ενοχλεί ένας δαίμονας ή ένα κακό πνεύμα, πρέπει κάποιος να κάψει μπροστά του την καρδιά και το συκώτι, κι ο δαίμονας δεν θα τον ξεναενοχλήσει ποτέ πια. Η χολή χρειάζεται όταν ένα έχει λευκά στίγματα στα μάτια: αν τα αλείψει μ αυτήν θα θεραπευτεί.’» (6, 1-9)
Ο άγγελος τελικά έπεισε τον Τωβία να παντρευτεί την Σάρρα παρά το γεγονός ότι επτά άντρες τις πέθαναν την πρώτη νύχτα του γάμου. Δέχτηκε για τρεις λόγους, πέρα από το ήταν όμορφη και μυαλωμένη. Πρώτον διότι σύμφωνα με το νόμο του Μωυσή, δε θα τη έδινε ο πατέρας της σε άλλον άντρα, γιατί αλλιώς θα καταδικαζόταν σε θάνατο, αν και δεν καταλαβαίνουμε γιατί επέμενε τόσο καιρό να την παντρεύει με άλλους. Μόνο ο Τωβίας σαν συγγενής είχε δικαίωμα να πάρει την κόρη γυναίκα του, μαζί και την περιουσία της. (6,13)
Δεύτερον διότι ήταν ανέκαθεν προορισμένη για τον Τωβία. (6,18) και τρίτον διότι ο Θεός θα σπλαχνιστεί τους νεόνυμφους και θα τους προστατέψει. (6,18) Όμως, δεν έφταναν όλα αυτά. Ούτε η συγγένεια, ούτε ότι η κοπέλα είχε πλαστεί γι αυτόν. Απαραίτητο για την εξαφάνιση του δαίμονα ήταν όπως είπε ο άγγελος στον Τωβία «όταν θα μπεις στο νυφικό δωμάτιο, πάρε σταχτωμένα κάρβουνα από το θυμιατήρι και βάλε πάνω τους ένα κομμάτι από την καρδιά και το συκώτι του ψαριού και άφησέ τα να βγάλουν καπνό. Όταν θα τα μυρίσει το δαιμόνιο, θα φύγει και δε θα ξαναγυρίσει πια.» (6,17) Έτσι έπραξε και «όταν το δαιμόνιο ένιωσε την μυρωδιά, έφυγε στα μέρη της άνω Αιγύπτου και ο άγγελος το έδεσε.» (8,3)
Οι μάγοι όλων των εποχών χρησιμοποιούν εντόσθια προκειμένου να καταφέρουν το έργο τους, κάτι που είναι γνωστό σε όλους. Επιπλέον, υπάρχει και κάτι παράδοξο καθώς στο Δευτερονόμιο 12,23 έχουμε την εξής πληροφορία «Μόνο να φροντίζετε να μην τρωτε το αίμα, γιατί το αίμα είναι ζωή, και δεν πρέπει να τρωτε τη ζωή μαζί με το κρέας.» Η καρδιά και το συκώτι είναι γεμάτα αίμα. Απαγορεύεται να το τρωμε αλλά επιτρέπεται να το καιμε και να το καπνίζουμε; Κι αν υποθέσουμε ότι αυτό επιτρέπεται, αξίζει να αναρωτηθούμε κάτι άλλο. Αν ένας σύγχρονος συνάνθρωπός μας κάνει αυτό που αναφέρθηκε, δεν θα χαρακτηριστεί σατανιστής ή το λιγότερο ως μάγος;
Μετά σηκώθηκαν και προσευχήθηκαν στον Κύριο. Ύστερα έπεσαν μαζί στο κρεβάτι να χαρεί ο Τωβίας την πρώτη του νύχτα με την γυναίκα του, που μόνο όταν άκουσε τις συμβουλές του αγγέλου, αγάπησε την κοπέλα και της αφοσιώθηκε. (6,19)
Μετά το γαμήλιο συμπόσιο, έφυγαν. Στο δρόμο της επιστροφής ο Τωβίας με την προτροπή του αγγέλου έτρεξαν στο σπίτι του Τώβιτ να ετοιμάσουν τη χολή του ψαριού. (11,3) Όταν έφτασαν ο Τωβίας άλειψε την χολή του ψαριού στα μάτια του πατέρα του. (11,10) Και ο Τωβίτ «ιδών τον υιόν αυτού» (11,12)
Έτσι κι έπραξε ο Τωβίας και ο πατέρας του ξαναείδε. Αν κάποιος σύγχρονος συνάνθρωπός μας προσπαθήσει ή ακόμα και καταφέρει να γιατρέψει την τύφλωση με παρόμοιο τρόπο, δεν θα κατηγορηθεί για μαγεία;
ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΗΘΙΟ ΤΟΥ ΜΩΥΣΗ
Προσοχή θα πρέπει να δώσουμε και στα άμφια των αρχιερέων και ιδιαίτερα στο περιστήθιο, όπως περιγράφονται στην Έξοδο κεφ. 28. Όλα τα ορυκτά και οι λίθοι που κοσμούν περίτεχνα το περιστήθιο είναι σάρδιο, τοπάζι, σμαράγδι, άνθραξ, ζαφείρι, ίασπις, λιγούριο, αχάτης, αμέθυστος, χρυσόλιθος, βηρύλλιο και όνυχας, σύμφωνα με την μετάφραση των Ο΄, αλλά και της αναθεωρημένης έκδοσης του 1611 και 1884 μ.Χ, που δεν διαφέρουν και πολύ, καθώς σε κάποια αποδίδουν άλλο λίθο. Όλοι μαζί οι λίθοι ή ο καθένας μόνος του ή με μερικούς ακόμα, χρησιμοποιούνταν στον τότε κόσμο, όσο και στον μετέπειτα, ως φυλαχτά γιατί πιστευόταν πως είχαν μαγικές, θεραπευτικές αλλά και θαυμαστές αρετές.
Οι Μάγοι υποστηρίζουν ότι οι πέτρες περιέχουν μέσα τους δύναμη που αποκτούν από τους πλανήτες και τις δραστηριότητες από τις ουράνιες επιδράσεις μέσω της ψυχής, ή του πνεύματος του κόσμου! Δεν τα ήξεραν αυτά οι αρχιερείς; Τα ήξεραν: «Προσέξτε μήπως, κοιτάζοντας ψηλά στον ουρανό και βλέποντας τον ήλιο, το φεγγάρι και τ αστέρια, όλα τα ουράνια σώματα, παρασυρθείτε και τα προσκυνήσετε και τα λατρέψετε.» (Δευτ. 4,19)
Το ανεξήγητα περίεργο είναι πως οι ίδιοι οι άνθρωποι του Θεού, συνεχώς και ακατάπαυστα, εξασκούν την τέχνη της μαγείας. Είναι δηλαδή μάγοι. Ανάμεσα σε άλλα, λοιπόν, κατασκευάζουν τάλισμαν, φυλαχτά, προσδιορίζουν μαγικές ιδιότητες σε πολύτιμους και ημιπολύτιμους λίθους.
Συγκεκριμένα στο βιβλίο Έξοδος (28, 15-21) δίνεται μεγάλη προσοχή στα άμφια των αρχιερέων και ιδιαίτερα στο περιστήθιο, το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα αντικείμενο με δώδεκα λίθους, πολύτιμους και ημιπολύτιμους.
«Και ποιήσεις λογείον των κρίσεων έργο ποικιλτού· κατά τον ρυθμόν της επωμίδος ποιήσεις αυτό· εκ χρυσίου και υακίνθου και πορφύρας και κοκκίνου κεκλωσμένου και βύσσου κεκλωσμένης ποιήσεις αυτό. Τετράγωνον έσται, διπλούν, σπιθαμής το μήκος αυτού και σπιθαμής το εύρος. Και καθυφανείς εν αυτώ ύφασμα κατάλιθον τετράστιχον. Στίχος λίθων έσται, σάρδιον, τοπάζιον και σμάραγδος, ο στίχος ο εις· Και ο στίχος ο δεύτερος άνθραξ και σάπφειρος και ίασπις· Και ο στίχος ο τρίτος, λιγύριον, αχάτης και αμέθυστος· Και ο στίχος ο τέταρτος, χρυσόλιθος και βηρύλλιον και ονύχιον· περικεκαλυμμένα χρυσίω, συνδεδεμένα εν χρυσίω, έστωσαν κατά στίχον· αυτών. Και οι λίθοι έστωσαν εκ των ονομάτων των υιών Ισραήλ δεκαδύο κατά τα ονόματα αυτών· γλυφαί σφραγίδων, έκαστος κατά το όνομα, έστωσαν εις δεκαδύο φυλάς.»
Ας δούμε, όμως, τους λίθους αυτούς αναλυτικά. Τι αντιπροσώπευε ο κάθε ένας, αλλά και τι ειπώθηκε για ορισμένους, από εκπρόσωπους της Εκκλησίας.
Σάρδιο ή Ρουμπίνι
Πρόκειται για ένα λίθο που φαίνεται να λειτουργεί ως ασπίδα σε κάθε κακόβουλο ξόρκι και μαγικό, ενώ αντίθετα αφήνει να «περάσει» οτιδήποτε ενισχύει την ευφυία του κατόχου του, αλλά και τον κάνει ατρόμητο, και αήττητο στην όποια πορεία του. Ο επίσκοπος της Καισαρείας Ανδρέας είπε πολύ χαρακτηριστικά «Το σάρδιο, με το καστανόξανθο και διαφανές χρώμα του μοιάζει με το πυρ και κατέχει την δύναμη να θεραπεύει τους όγκους και τις πληγές που προκαλούνται από τον σίδηρο.»
Στο ρουμπίνι, που είναι ένας πολύτιμος λίθος, αποδίδεται η ικανότητα να διαφυλάσσει την σωματική και νοητική υγεία του κατόχου του, ενώ αποτρέπει τις αρνητικές σκέψεις και ελέγχει τις ερωτικές επιθυμίες.
Ότι κι αν από τα δύο φορούσε ο αρχιερέας, ο Ααρών, ο Μωυσής, ή όποιος άλλος αρχηγός των Ισραηλιτών, σίγουρα δεν θα ξέφευγε από την εκτίμησή του κάτι που θα του χάριζε ευφυία, δύναμη, θεραπευτικές ιδιότητες.
Τοπάζι
Σύμφωνα πάλι με τον Ανδρέα επίσκοπο της Καισαρείας, αλλά και τον άγιο Επιφάνιο επίσκοπο της Κωνστάντιας της Κύπρου, «το τοπάζι, που έχει κοκκινωπό χρώμα, μοιάζοντας κάπως με το καρβούνιο, σταματάει τη ροή του γαλακτώδους ρευστού από την οποία υποφέρουν όσοι έχουν ασθένεια των οφθαλμών.» Η ιδιότητα αυτή του τοπαζίου ενισχύει την θεραπευτική και ταλισμανική ιδιότητα του σάρδιου.
Σμαράγδι
Το σμαράγδι έχει και αυτό κάποιες θεραπευτικές ιδιότητες καθώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αντίδοτο για τα περισσότερα δηλητήρια, ως φάρμακο για τον ημιτριταίο πυρετό, την επιληψία, την δυσεντερία, την λέπρα, αλλά και για το σταμάτημα της αιμορραγίας.
Σύμφωνα με κάποιο μύθο των Ραβίνων ο Θεός έδωσε τέσσερις πολύτιμους λίθους στον βασιλιά Σολομώντα. Σμαράγδι, καρβούνι, λάπις-λάζουλι, τοπάζι. Με τα πετράδια αυτά στην κυριότητά του ο Σολομώντας, λέγεται ότι απέκτησε εξουσία πάνω σε όλη την δημιουργία. Ο βασιλιάς αυτός, γιος του Δαυίδ, είναι γνωστός για τον περίφημο ναό στην Ιερουσαλήμ αλλά επίσης και για το απόκρυφο βιβλίο του, την «Σολομωνική» η οποία περιέχει οδηγίες για την άσκηση μαγείας και την καθυπόταξη των δαιμόνων και των πνευμάτων.
Ίσως, λοιπόν, δεν είναι και τόσο περίεργο που όλοι οι μεγάλοι μάγοι φροντίζουν να έχουν το σμαράγδι στην κατοχή τους, καθώς λειτουργεί σαν ασπίδα ενάντια στα ξόρκια των άλλων με αποτέλεσμα να μην «πιάνουν». Η κατοχή του φέρεται, πολύ απλά, ότι αυξάνει την ευφυία, χαρίζει πλούτη αλλά και τη δύναμη να προβλέπει ο κάτοχός του τα μελλοντικά συμβάντα.
Το σμαράγδι, στην πραγματικότητα, είναι πυριτικό άλας βηρυλλίου, χρωμίου, αργιλίου, και αποτελεί μία ποικιλία του Βήρυλλου για το οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω.
Άνθραξ ή καρβούνι
Θεωρείται ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες καθώς συνιστάται σαν τονωτικό της καρδιάς.
Ζαφείρι
Είναι ο λίθος εκείνος που θα εκτιμούσε ιδιαιτέρως κάθε ηγέτης κι ιδιαίτερα ένας θρησκευτικός, καθώς θεωρείται ότι προσφέρει στον κάτοχό του πανίσχυρη άμυνα ενάντια σε κάθε βλάβη, ενώ αντίθετα προσελκύει την θεία εύνοια. Η παράδοση λεει ότι οι Δέκα Εντολές χαράχθηκαν πάνω σε πλάκες από Ζαφείρι. Το ζαφείρι, ακόμα και στις μέρες μας το βλέπουμε να κοσμεί τα δάχτυλα, μεγάλων σε αξιώματα, ιερέων.
Από την άλλη μεριά είναι, ίσως, σημαντικό να αναφέρουμε ότι ο λίθος αυτός προτιμάται υπερβολικά από τους μάγους που ασκούν νεκρομαντεία.
Ίασπις ή Διαμάντι
Όπως το καρνιόλιο και ο αιματίτης, παρόμοια και ο ίασπης έχει θεραπευτικές ιδιότητες, όταν τοποθετηθεί πάνω στο σώμα και ιδιαίτερα όταν αυτό αιμορραγεί, διότι σταματά την αιμορραγία. Μάλιστα ο Γαληνός δηλώνει πως συστήνονταν για θεραπευτική χρήση από Αιγυπτίους γιατρούς.
Σε ότι αφορά, τώρα, την αναθεωρημένη εκδοχή που θέλει τον ίασπη να ήταν διαμάντι, το τελευταίο θεωρείται ότι είναι ικανό να προσφέρει στον κάτοχό του νίκες, ανώτερη δύναμη, αντοχή, θάρρος, κατάσταση πνευματικής έκστασης. Μετατρέπεται σε ιδανικό φυλακτό καθώς καμία αρνητική ενέργεια δεν μπορεί να βλάψει όποιον το φοράει.
Αποτελεί και αυτός ο πολύτιμος λίθος θεραπευτικό μέσο καθώς θεωρείται πολύ καλό αντίδοτο για δηλητήρια. Σύμφωνα, μάλιστα, με την βαβυλωνιακή έκδοση του Ταλμούδ και τον Ραβί Συμεόν μπεν Γιοχάναν «ένα διαμάντι κρεμόταν στο λαιμό του Αβραάμ και όταν ένας άρρωστος το κοίταζε, θεραπευόταν. Και όταν ο Αβραάμ πέθανε, ο Κύριος το σφράγισε στον πλανήτη του ήλιου.»
Σύμφωνα με τον Επιφάνιο, το χρώμα του διαμαντιού που φορούσε ο αρχιερέας άλλαξε σε κόκκινο, σαν να προέβλεπε τη σφαγή και την ήττα των Ιουδαίων.
Λιγούριο ή Άμβαρο
Το άμβαρο θεωρείται ακατάλληλο για το περιστήθιο. Σε ότι αφορά το λιγούριο λέγεται πως είναι μία άλλη ονομασία του ζαφειριού ή του υάκινθου, καθώς από μόνη της η ονομασία δεν ευσταθεί. Επειδή στο Ζαφείρι ήδη αναφερθήκαμε, καταλήγουμε στον υάκινθο που με την άποψη αυτή συμφωνεί η Αποκάλυψη του Ιωάννου (21,20), αλλά και ο Θεόφραστος.
Ο υάκινθος προσφέρει την ευμένεια και την ευδοκία των ανθρώπων που υποδέχονται τον κάτοχό του, αυξάνει τα πλούτη του και τον προστατεύει από ασθένειες, πάντα με την θέληση του Θεού.
Αχάτης
Ο Επίσκοπος του Ρενς, κατά τον ενδέκατο αιώνα, αποκαλύπτει πως μία από τις εξέχουσες ιδιότητες του αχάτη είναι όχι μόνο να έλκει την εύνοια του Θεού, αλλά και να τον κάνει αποδεκτό και πειστικό στα μάτια των ακολούθων του.
Δεν είναι λοιπόν, δύσκολο να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως ο αχάτης αποτελεί μία ανάγκη στον κάθε θρησκευτικό ηγέτη, τουλάχιστον της εποχής του Μωυσή, να έχει επάνω του έναν τέτοιο λίθο. Επίσης, το πετράδι αυτό λειτουργεί σαν ασπίδα σε κάθε κίνδυνο και κάνει τον κάτοχό του γενναίο και ικανό να ξεπερνάει όλα τα γήινα εμπόδια. Λαμβάνοντας υπόψη τις μαγικές ιδιότητες του αχάτη γίνεται προφανές με ποια σιγουριά ο Μωυσής ωθήθηκε να εκβιάσει, να εισβάλει και να καταστρέψει άλλους λαούς.
Αμέθυστος
Είναι ένα πετράδι με μεγάλη επιρροή σε όσους θεωρούν πραγματικές τις ιδιότητές του και ιδιαίτερα στους πολεμιστές. Διότι υποτίθεται ότι υπό την αιγίδα του, καθώς οι στρατιώτες τον βλέπουν κρεμασμένο στον λαιμό του αρχηγού τους, γίνονται άτρωτοι στον πόλεμο τόσο που μπορούν να νικήσουν τον οποιονδήποτε εχθρό. Έτσι, στην θέα του, οι στρατιώτες ορμούν ακάθεκτοι στην μάχη.
Επίσης, έχει την ιδιότητα να θεραπεύει τον αλκοολισμό και να ελέγχει τις κακές σκέψεις, αλλά και να διεγείρει την διάνοια και να κάνει τον άνθρωπο πονηρό σε θέματα επιχειρήσεων.
Χρυσόλιθος
Έχει την δύναμη να διαλύει τα ξόρκια και να διώχνει τα κακά πνεύματα. Ταυτίζεται με το τοπάζι.
Βηρύλλιο
Παρόμοια με τον αμέθυστο, το βηρύλλιο είναι ο εχθρός κάθε εχθρού του κατόχου του στις μάχες αλλά και στις δίκες. Παράλληλα, ο κάτοχός του, γίνεται στα μάτια των υπολοίπων πολύ αγαπητός. Λειτουργεί περίπου όπως και ο αχάτης.
Το Βηρύλλιο έχει τέσσερις σημαντικές ποικιλίες: ακουαμαρίνα, σμαράγδι, ηλιόδωρο, και μοργανίτη. Εξαιρώντας το σμαράγδι, στο οποίο αναφερθήκαμε, δεν είναι ξεκάθαρο σε ποια ποικιλία αναφερόταν ο Μωυσής. Ενδεχομένως να εννοούσε το ηλιόδωρο.
Όνυχας
Όταν φοριέται στον λαιμό, λέγεται ότι ηρεμεί τα πάθη του έρωτα. Και πράγματι, ούτε ο Ααρών ή ο Μωυσής, αλλά και κανείς άλλος ιερέας δεν φαίνεται να έχει κάποιο ερωτικό πάθος, αλλά και κανενός είδους πάθος, εκτός από το να κατακτήσουν άλλους λαούς.
Η ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΥΝΔΥΑΣΜΩΝ
Οι δώδεκα λίθοι στο περιστήθιο του όποιου αρχιερέα, φαίνεται να έχουν κάποιες ιδιότητες /δυνάμεις. Οι κατάλληλοι συνδυασμοί τους φαίνεται να ενισχύουν αυτές τις ιδιότητες /δυνάμεις που κρύβονται μέσα τους. Ακόμα και η σειρά που τοποθετήθηκαν στο περιστήθιο μοιάζει να μην είναι τυχαία.
1η σειρά. Σάρδιο ή ρουμπίνι, τοπάζι, σμαράγδι. Προσφέρουν σωματική και πνευματική ρώμη, θεραπεία.
2η σειρά. Άνθρακας ή καρβούνι, ζαφείρι, ίασπης ή διαμάντι. Προσφέρουν θαυμαστή άμυνα και νίκες, θεραπεία.
3η σειρά. Λιγούριο ή άμβαρο, αχάτης, αμέθυστος. Προσφέρουν εύνοια του Θεού και νίκες στις μάχες.
4η σειρά. Χρυσόλιθος, βηρύλιο, όνυχας. Είναι ο εχθρός κάθε πάθους και δύναμης ακόμα και στρατιωτικής.
Ο κάτοχος, των λίθων οι οποίοι φαίνεται πως εξασφαλίζουν την υγεία, την δύναμη, την εξουσία και την νίκη, δεν μπορεί να μην είναι παρά ένας ηγέτης. Αυτό σημαίνει πως και ο ίδιος αλλά και ο λαός του, πιστεύει σε τέτοιες μαγικές δυνάμεις. Εκτός αν ο πρώτος εξαπατά τους δεύτερους, προκειμένου να πετύχει τους όποιους σκοπούς του.
Οι ίδιοι οι άνθρωποι του Χριστιανισμού, ομολογούν ή παραδέχονται πως οι συγκεκριμένοι λίθοι είχαν μαγικές ιδιότητες. Ακόμα κι αν κάποιοι δεν το αποδέχονται, συμβάλλουν στο να μην διαδοθεί και επικρατήσει η άποψη αυτή.
Έτσι, κάπως, φτάνουμε στις μέρες μας, ακολουθώντας μία παράδοση, που δεν γνωρίζουμε καλά ή καθόλου την προέλευσή της, να τοποθετούμε ένα πετράδι -ένα γενέθλιο λίθο- στην κούνια του παιδιού μας, ή μία μπλε χάντρα για να το προστατεύει.
Και βέβαια το ζήτημα που προκύπτει δεν είναι κατά πόσο μπορεί να ισχύουν οι μαγικές ιδιότητες των λίθων. Το ζήτημα είναι πως, -είτε ισχύουν είτε δεν ισχύουν- όλα αυτά, θεωρούνται μαγείες, μαγγανείες, ειδωλολατρικές και αστρολογικές τέχνες, τις οποίες η θρησκεία με το ένα χέρι καταδικάζει, ενώ με το άλλο αποδέχεται, τουλάχιστον, στα ίδια της τα ιερά βιβλία.
ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
Δεν θα αναλωθούμε σε όλα τα θαύματα του Ιησού Χριστού, καθώς ο χώρος του άρθρου είναι πολύ μικρός. Θα προχωρήσουμε, σε μαγείες που δεν είναι αισθητές και τόσο φανερές.
Όταν γεννήθηκε ο Ιησούς ήρθαν μερικοί μάγοι και τον προσκύνησαν και του πρόσφεραν δώρα, χρυσάφι, λιβάνι και σμύρνα. (Ματθ.2,11)
Θα πρέπει να θυμηθούμε πως ο Ζωροάστρης θεωρείται ο ιδρυτής της μαγείας και είναι ο πρώτος μεταξύ των μάγων που είχε φτιάξει καθαρό χρυσό από επτά μέταλλα. Σε ότι αφορά τα υπόλοιπα είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε ότι το θυμίαμα της σμύρνας το χρησιμοποιούσαν οι Αιγύπτιοι για να ταριχεύουν τους νεκρούς τους και οι Έλληνες το έκαιγαν προς τιμήν του Έρωτα. Το λιβάνι ήταν αφιερωμένο στον Ουρανό, που ήταν θεότητα του Κάτω Κόσμου.
Ο χρυσός, λοιπόν, η σμύρνα και το λιβάνι είναι κατεξοχήν ειδωλολατρικά και μαγευτικά δώρα. Πώς είναι δυνατόν να προσφέρονται τέτοια δώρα από τέτοιους ανθρώπους, στον Υιό του Ιεχωβά, αν δεν υπήρχε κάποια κοινή σχέση; Και οι γονείς Του δεν θα έπρεπε να διώξουν τους Μάγους από την Περσία ή τουλάχιστον να μην δεχτούν τα δώρα της ειδωλολατρίας και της μαγείας, σαν πιστοί του Θεού που ήταν;
Όταν μεγάλωσε ο Ιησούς είπε «πως ο Υιός δεν μπορεί να κάνει τίποτε από μόνος του· κάνει μόνο αυτό που βλέπει να κάνει ο Πατέρας· αυτά που κάνει εκείνος, τα ίδια ακριβώς κάνει και ο Υιός.» (Ιω.5,19) Κατά συνέπεια διδάσκει στους μαθητές του όσα έμαθε από τον Πατέρα Του και όσα έμαθε από την εβραϊκή του παράδοση, δηλαδή την τέχνη της μαγείας και την ειδωλολατρία:
«Κάλεσε τους δώδεκα μαθητές του κι άρχισε να τους στέλνει δύο-δύο, δίνοντάς τους εξουσία να διώχνουν τα δαιμονικά πνεύματα» κρατώντας ένα ραβδί: «Τους παρήγγειλε να μην παίρνουν τίποτε μαζί τους για τον δρόμο: ούτε σακίδιο, ούτε φαγητό, ούτε χρήματα στο ζωνάρι τους παρά μόνο ένα ραβδί» (Μαρ.6,7-8) Είναι προφανές ότι με το ραβδί θα εξασκούσαν μαγεία, όπως ο Μωυσής και όλοι οι μάγοι.
Κατά το μυστικό δείπνο ο Ιησούς «Και λαβών άρτον ευχαριστήσας έκλασε και έδωκεν αυτοίς λέγων· τούτο εστί το σώμα μου το υπέρ υμών διδόμενον· τούτο να ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν. Ωσαύτως και το ποτήριον μετά το δειπνήσαι λέγων· τούτο το ποτήριον η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.» (Λουκ. 22,19-20) Από το ποτήρι που Εκείνος δεν θα έπινε ήταν γεμάτο «από του γεννήματος της αμπέλου» (Λουκάν 22,18), δηλαδή οίνος.
Από τότε έως και σήμερα χρησιμοποιούνται το ψωμί, ο σίτος δηλαδή και ο οίνος στην Θεία Μετάληψη. Και τα δύο, με τον τρόπο που τα εξέθεσε ο Ιησούς, αποτελούν μέρος των (αρχαίο)Ελληνικών «ειδωλολατρικών» Μυστηρίων του Διονύσου. Ο Ιησούς, δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να εφαρμόσει την πλέον μεμπτή «ειδωλολατρική τελετή» που ο Πατέρας Του καταδικάζει σε όλη την διάρκεια της Βίβλου: «Μην υιοθετήσετε τις συνήθειες των εθνών (ειδωλολατρών) που εγώ διώχνω από μπροστά σας· μ όλα τους αυτά τα έθιμα εγώ τους σιχάθηκα.» (Λευ. 20,23)
Πέραν αυτού, ο τρόπος που χρησιμοποιείται σήμερα η Θεία Κοινωνία, δρα σαν μαγικό φίλτρο, αφού χορηγείται σε νηστικό οργανισμό, με σκοπό να δράσει ως ψυχοτρόπα ουσία.
Πρέπει, επίσης, να προσέξουμε κάτι ακόμα. Ο Χριστός δεν ήπιε κρασί (Λουκ. 22,18). Η απάντηση στο γιατί είναι απλή «Το κρασί φέρνει αυθάδεια και τα μεθυστικά ποτά μανία· όποιος αφήνεται να δελεάζεται από αυτά, σοφός δεν μπορεί να είναι.» (Παρ. 20,1)
ΕΠΙΛΟΓΟΣ & ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Στην Παλαιά Διαθήκη, δεν αναλωθήκαμε καθόλου στην Έξοδο και τις κόντρες στην μαγεία μεταξύ του Μωυσή -σύμφωνα πάντα με τις συστάσεις του Θεού- και των Μάγων-Ιερέων του Φαραώ, για το ποιος θα κάνει το καλύτερο μαγικό, παίζοντας και οι δύο με τις ζωές- στην προκειμένη περίπτωση- των αθώων Αιγυπτίων. Δεν είναι, επίσης, δυνατόν να αναφερθούμε σε όλη την Αγία Γραφή.
Είναι σημαντικό να κάνουμε μία μικρή μνεία στο Λευιτικό, το οποίο είναι ένα πολύ μεγάλο βιβλίο για να μεταφερθεί σχεδόν όλο. Αν το διαβάσουμε προσεχτικά δεν θα είναι δύσκολο να διαπιστώσουμε πως αναφέρεται σε θυσίες ολοκαυτώματος. Είτε αυτές είναι ειρηνικές, είτε περί αμαρτίας, ανομίας και αδικιών, είτε στον καθαρισμό των γυναικών μετά τον τοκετό ή στα έμμηνα, στον καθαρισμό των αντρών από διάφορες ουσίες που εκκρίνει το σώμα, στην λέπρα, στις σεξουαλικές πράξεις κλπ απαιτείται κάποια σφαγή πτηνού ή ζώου για να φύγει το μίασμα. Όλα αυτά δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από την ειδωλολατρία, τις ηθικές διαστροφές και την μαγεία, στα οποία καταφέρεται ενάντια ο Θεός, όχι μόνο στο συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά και σε όλη την έκταση της Αγίας Γραφής.
Είναι απαραίτητο να διαβάσουμε την Αγία Γραφή από την αρχή, πολύ προσεχτικά και ιδίως από την μετάφραση των Ο΄ (εβδομήκοντα). Σίγουρα θα μας δωθεί η ευκαιρία να προσέξουμε την Μαγεία και την ειδωλολατρία, καθώς και τις συνεργασίες του Σατανά με τον Θεό, σε όλη της την έκταση, από τους εκλεκτούς ανθρώπους του Θεού και φυσικά από τον ίδιο τον Θεό.
Εκείνο που, κυρίως, πρέπει να κατανοήσουμε ιδιαίτερα είναι πως, ο Θεός Ιεχωβά τάσσεται κατά της μαγείας και της ειδωλολατρίας μόνο όταν, εάν και εφόσον τον συμφέρει, προκειμένου πάντα να προβιβάσει τον εκλεκτό του λαό και μόνο όταν χρησιμοποιείται από «δικούς του» ανθρώπους, τους οποίους επιλέγει ο ίδιος. Όταν τα ίδια κάνουν άλλοι άνθρωποι που δεν τάσσονται με το μέρος του, οι πράξεις αυτές είναι απλά αθέμιτες και βδελύγματα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Αγία Γραφή Βίβλος, εκδόσεις Κ. Κουμουνδουρέας
Η Αγία Γραφή, με απόδοση στην νεοελληνική, Ελληνική Βιβλική Εταιρία, 1997
Κέλσου, Αληθής Λόγος, Θύραθεν Επιλογή,
Μαργαρίτη Θανάση, Μύστες και Μάγοι στην Αρχαία Ελλάδα, Νέα Θέσις 1998
Barrett Francis, Ο Μάγος, εκδόσεις Δίδυμοι, 1987
Κουντς Φ. Τζόρτζ, Οι μυστικές δυνάμεις των πολύτιμων λίθων, Πύρινος Κόσμος, 1993
Περιοδικό Ανεξήγητο, τεύχος 179
Περιοδικό Αβατον, τεύχος 20
ΜΑΚΡΗΣ ΣΠΥΡΟΣ
