Θερμή υποδοχή επεφύλαξαν στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, στην Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή της Αγίας Τριάδος Σπαρμού.
Στην ιερά μονή Αγίας Τριάδος, τελέστηκε πανηγυρικός Πατριαρχικός Εσπερινός, και αμέσως μετά ακολούθησε γεύμα προς τιμήν του Πατριάρχη.
Ομιλία Οικουμενικού Πατριάρχη στην Μονή Αγίας Τριάδος:
Ιερώτατε Μητροπολίτα Ελασσώνος κ.Βασίλειε,
Λοιποί Ιερώτατοι αδελφοί Αρχιερείς, Οσιολογιώτατε Καθηγούμενε π. Νικάνωρ μεθ’
όλης της περί υμάς φιλοθέου Αδελφότητος,
Ευλογημένοι συμπροσκυνηταί,
Διακηρύσσοντες ότι κατεχόμεθα από ξεχωριστήν συγκίνησιν και βαθυτάτην αγαλλίασιν ψυχής ευρισκόμενοι δια πρώτην φοράν εις την ιστορικήν Ιεράν ταύτην Μονήν της Αγίας Τριάδος Σπαρμού, πολύ απέχομεν από του να λέγωμεν κοινοτύπους λόγους ευγενείας, αλλ’ εκφράζομεν αυτό ακριβώς που πράγματι αισθανόμεθα.
Ήλθαμε εις τον γηραιόν Όλυμπον, όπου οι αρχαίοι πρόγονοί μας εφαντάζοντο την παρουσίαν των θεών των. Αβιάστως ήλθεν εις τον νουν μας η απάντησις του Μαντείου των Δελφών προς τον Ιουλιανόν τον Αποστάτην: «Είπατε τω βασιλεί: χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά.
Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν· απέσβετο και λάλον ύδωρ», η οποία εξέφραζε τον οριστικόν και αμετάκλητον θάνατον της ειδωλολατρίας.
Ηκούσαμε και ένα εκ των συνοδών ημών να υποτονθορίζη καθ’ οδόν τους στίχους γνωστού άσματος: «Αφού στον Όλυμπο οι θεοί τ’ αποφασίσανε, δώσαν στο κρύο τα κλειδιά κι αυτοκτονήσανε», ο οποίος δείχνει πως έχει περάσει εις την ψυχήν του λαού το οριστικόν τέλος της θλιβεράς παρενθέσεως της ειδωλολατρίας, παρά τας κωμικάς οψίμους προσπαθείας ωρισμένων να εγείρουν εσχάτως θέμα αναβιώσεως της, ως την ονομάζουν, «Θρησκείας των Ελλήνων».
Οι Έλληνες έχουν Θρησκείαν! Όχι το ουδέποτε υπάρξαν δωδεκάθεον, αλλά Θρησκείαν αληθινήν, μεμαρτυρημένην, ζώσαν, σφριγώσαν, αγίαν, σώζουσαν εν τω προσώπω του υπέρ ημών Σαρκωθέντος, Παθόντος, Σταυρωθέντος, Αναστάντος εκ των νεκρών και αιωνίως Ζώντος μετά του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος Ιησού Χριστού! Με αυτήν την αγίαν Πίστιν του Χριστού πορεύονται τας τελευταίας δύο χιλιετίας και δοξάζονται εν τω φωτί του Ευαγγελίου όσον ολίγα έθνη της γης!
Είδαμε, λοιπόν, ένα εντυπωσιακόν «παλληκαρόβουνο», το οποίον δεσπόζει ηγεμονικώς της ελληνικής χερσονήσου και στολίζει με την ωραιότητά του τον τόπον και είναι όρος του Θεού! Του Ενός και Μόνου, του εν Τριάδι προσκυνουμένου, εις τον Οποίον είναι αφιερωμένη η περίπυστος αύτη Μονή, καθώς και η άλλη, από την ανατολικήν του Ολύμπου πλευράν, η του Οσίου Διονυσίου.
Η εν Τριάδι Μονάς της Ζωής εφώτισε δια της αληθούς θεογνωσίας την Ελλάδα και απεσκυβάλισε τον δωδεκάθεον μύθον εις τον ασφοδελόν λειμώνα του εξωτέρου σκότους! Ο Όλυμπος δεν ρίπτει πλέον κεραυνούς οργής επί των κεφαλών των ανθρώπων, αλλά δια της χάριτος, του φωτός και της δυνάμεως του Ευαγγελίου, το οποίον εβιώθη και βιούται πλουσίως εις τας υπωρείας του, θεραπεύει την «ύβριν», εξαγνίζει συνειδήσεις, καλλιεργεί την αγάπην, προσφέρει ελπίδα, μεταμορφώνει εν Χριστώ και ανάγει εις ύψος θεώσεως όσους θέλουν να ακούσουν το μήνυμά του!
Ακούοντες τον λόγον του Προφητάνακτος «εις τα όρη, ψυχή, αρθώμεν, δεύρο εκείσε όθεν βοήθεια ήκει», συμπεριλαμβάνομεν οπωσδήποτε εις τα «όρη» αυτά και τον Όλυμπον, διότι από την Μονήν αυτήν, πολλή «βοήθεια ήκει» εις τα πλήθη των προσκυνητών που οδηγούν τα βήματά των μέχρις εδώ, τους τελευταίους επτά αιώνας που υφίσταται!
Αυτό έπραττον αλλωστε οι Χριστιανοί συστηματικώς και εις δυσκόλους και ζοφεράς εποχάς, ότε, πλην της πνευματικής βοηθείας, λόγω και της παρουσίας ενταύθα φωτισμένων ιερομονάχων διδασκάλων, όπως ο πολύγλωσσος και μουσικώτατος Γερμανός, ο Ιωνάς, ο σπουδαίος μαθηματικός, ο Χρύσανθος, ο Φιλάρετος και άλλοι διακεκριμένοι Σπαρμιώται, οι οποίοι, πέραν της διδασκαλίας των, είχον συγκροτήσει εις την Μονήν και σπουδαίαν βιβλιοθήκην, ακόμη δε και βιβλιοδετείον, ελάμβανον και εύκαιρον υλικήν βοήθειαν και εγγυημένην προστασίαν λόγω και της παραδοσιακής αρετής και οσιότητος και γενναιοδώρου φιλοξενίας των Σπαρμιωτών μοναχών εν γένει, με αποτέλεσμα ο σεβασμός και η αγάπη των δια την Μονήν ταύτην να είναι παροιμιώδης.
Αλλ’ η Ιερά αύτη Μονή, αγαπητοί, όπως και η της Ολυμπιωτίσσης και η των Κανάλλων, είχεν απολαύσει ενωρίτατα πλουσίως της στοργής της εν Κωνσταντινουπόλει Μητρός Εκκλησίας.
Το 1640 ωνομάσθη επισήμως Κοινόβιον, υπό του αοιδίμου προκατόχου ημών Οικουμενικού Πατριάρχου Παρθενίου του Α , ενώ ετιμήθη από του 1761 με την αξίαν του Πατριαρχικού Σταυροπηγίου, επί του αοιδίμου Πατριάρχου Ιωαννικίου Γ , η οποία και ανενεώθη μετά ταύτα και υπό των αοιδίμων Πατριαρχών Σωφρονίου του Β καὶ Γαβριήλ του Δ , τελευταίον δε και του μακαριστού Κωνσταντίου, το 1834.
Βεβαίως επί των εν Ελλάδι Πατριαρχικών και Σταυροπηγιακών Μονών «διατηρούνται απαραμείωτα τα κανονικά δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριάρχου», συμφώνως προς ρητήν πρόβλεψιν της Πατριαρχκής και Συνοδικής Πράξεως του 1928, και ουδεμία καιρική συγκυρία δύναται να στερήση τας Μονάς αυτάς της προστασίας και μερίμνης της εν Κωνσταντινουπόλει Μητρός Εκκλησίας. Είμεθα ευτυχείς διότι ο Ιερώτατος Μητροπολίτης Ελασσώνος κ. Βασίλειος, εις την Επαρχίαν του οποίου, πλην της Μονής του Σπαρμού υφίστανται ακόμη δύο Πατριαρχικά Σταυροπήγια, το της Ολυμπιωτίσσης και το των Κανάλλων, ανήκει εις τους Ιεράρχας εκείνους, οι οποίοι και το γράμμα και το πνεύμα των ιερών θεσμίων γνωρίζουν να σέβωνται αξιεπαίνως!
Δεν αγνοούμεν ότι, προ ογδοήκοντα περίπου ετών η περίδοξος Μονή αύτη, εις την οποίαν μάλιστα είχε λάβει την εις Πρεσβύτερον χειροτονίαν και ο αοίδιμος Πατριάρχης Αλεξανδρείας Καλλίνικος, είχε φθάσει εις τας δυσκολωτέρας των ημερών της και έμεινεν έρημος μοναχών και εις αθλίαν κτηριακήν κατάστασιν.
Αλλ’ επί των ημερών του λίαν φιλομονάχου Μητροπολίτου κ. Βασιλείου, ο Θεός ήνοιξε νέαν σελίδα ζωής της Ιεράς Μονής. Η κατά το έτος 2000 προσέλευσις και αφιέρωσις του π. Νικάνωρος και του π. Χαρίτωνος, ήνοιξε τον δρόμον δια να επακολουθήση η τοιαύτη των αυταδέλφων του πρώτου, π. Χριστοφόρου και π. Βασιλείου.
Ούτω, με την θερμουργόν πνοήν, τον ιερόν ενθουσιασμόν και την αμέριστον πατρικήν στοργήν, προστασίαν και συμπαράστασιν του Ιερωτάτου Μητροπολίτου, η εγκατασταθείσα νέα Αδελφότης, παραλλήλως προς το καθαρώς πνευματικόν και ησυχαστικόν έργον της, ηδυνήθη όχι μόνον να εγκλιματισθή και να αρχίση την κτηριακήν αναστήλωσιν και συμπλήρωσιν της Μονής, του τε Καθολικού και του όλου συγκροτήματος, αλλά και λαμπρόν Κειμηλιοφυλάκιον να συγκροτήση, και τα Παρεκκλήσια να αναστηλώση και εξοπλίση, και νέον ωραίον τοιούτον, προς τιμήν του Τιμίου Προδρόμου, του οποίου τα θυρανοίξια σήμερον τελούμεν, εκ θεμελίων να ανεγείρη.
Προς τούτοις, με την σεμνότητα του ήθους και τον προσεκτικόν βίον της κατώρθωσεν ενωρίτατα να αποσπάση τον σεβασμόν, την εκτίμησιν και την αγάπην του ευσεβούς λαού, ο οποίος προστρέχει ενταύθα «αγαλλομένω ποδί» δια πνευματικόν ανεφοδιασμόν και ανάτασιν ψυχικήν.
Χαράν επί της χαράς ημών και συγκίνησιν επί της συγκινήσεως μας δίδει, αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω, το γεγονός, ότι κατ’ επιθυμίαν του τε αγίου Ελασσώνος και της Αδελφότητος της Μονής, εγκαθιδρύομεν επισήμως σήμερον αυτοπροσώπως ως Καθηγούμενον του Ιερού τούτου Πατριαρχικού Σταυροπηγίου τον ανεπισήμως ασκήσαντα μέχρι σήμερον τα ηγουμενικά καθήκοντα Οσιολογιώτατον Αρχιμανδρίτην κ. Νικάνωρα.
Εγχειρίζοντες μετ’ ευχών και ευλογιών την ηγουμενικήν ράβδον εις τον άγιον Καθηγούμενον, προτρεπόμεθα να την δεχθή περισσότερον ως ράβδον επιστηριγμού του δια την κατά το δυνατόν καλλιτέραν και πλέον θεάρεστον και θυσιαστικήν εν αγάπη πολλή διακονίαν και προστασίαν της περί αυτόν Αδελφότητος, και ολιγώτερον ως σύμβολον εξουσίας.
Μη εύρη χώρον εις την ψυχήν σου, Οσιολογιώτατε, η έπαρσις, ο τύφος, η εξουσιομανία, η αυταρέσκεια η η αυτάρκεια. Πορεύου εν φόβω Θεού, ως λόγων αποδόσων περί ενός εκάστου των αδελφών και τέκνων σου. Ενθυμού ότι είσαι πατήρ και όχι διοικητής. Έχεις μίαν μόνον εξουσίαν: Την αγάπην, εκφραζομένην δια θυσίας και σταυρού! Μη λησμόνει ότι καθίστασαι Ηγούμενος Πατριαρχικού Σταυροπηγίου και ότι το Πατριαρχείον ημών ευρίσκεται διηνεκώς επί του σταυρού!
Μη επαισχυνθής ποτέ τον σταυρόν της Μητρός Εκκλησίας, αλλά μάλλον συναγωνίζου εις προσευχάς υπέρ αυτής και υπέρ του Πατριάρχου μετά της Αδελφότητός σου. Είναι τιμή σου, αλλά και ευθύνη!
Η πατρική ημών ευχή και Πατριαρχική ευλογία θα σε συνοδεύουν από κέντρου ψυχής και καρδίας, τόσον εν τη ενασκήσει των ιερών καθηκόντων σου, όσον και εις τον προσωπικόν σου αγώνα δια την σωτηρίαν.
Προσευχόμεθα η Μάνδρα σου να είναι «λύκοις ανεπίβατος» και ως αρχηγός αυτής, Αρχιμανδρίτης, να είσαι ο άξιος και μιμητής ακριβής του Καλού Ποιμένος ποιμήν, ο έτοιμος και την ζωήν του να θυσιάση υπέρ των προβάτων της. Σε συνοδεύει η εν Αγίω Πνεύματι υπακοή και η αγάπη των αδελφών!
Σε συνοδεύει η πατρική ευχή και η αγάπη του Ιερωτάτου Μητροπολίτου κ. Βασιλείου, εις την πείραν και την σύνεσιν του οποίου μη διστάζης να καταφεύγης πυκνώς με πνεύμα προθύμου μαθητείας. «Μηδείς σου της νεότητος καταφρονείτω, αλλά τύπος γίνου των πιστών εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνεία» (Α Τιμ. 4: 12) και «μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος»! (ε. α. 14).
Ευχόμεθα, αγαπητοί, η Αγία και Ομοούσιος και Ζωοποιός και Αδιαίρετος Τριας να ευλογή, φωτίζη, συγχωρή, αγιάζη και σώζη πάντας ημάς! Αυτή η δόξα και η τιμή και η προσκύνησις εις τους αιώνας. Αμήν!
