Εάν είστε κι εσείς από τα θύματά της, τους επισκέπτες που πλάνεψε κάποιον Αύγουστο πάνω στον χορό, θα το έχετε σκεφθεί: να κρατούσε η Ικαρία όλο τον χρόνο. Με την ώθηση της κρίσης που έχει χτυπήσει αλύπητα τα αστικά κέντρα, πολλοί είναι αυτοί που κάνουν την ευχή πραγματικότητα. Από το 2010 έως και σήμερα, το νησί αρχίζει να ξανανιώνει καθώς δεκάδες νέοι, με καταγωγή ή και όχι από εκεί, παίρνουν την απόφαση για μόνιμη εγκατάσταση.
Το παρατήρησε στις διακοπές του Πάσχα η Ικαριώτισσα Αλίκη Κατσά. «Η κλασική ερώτηση που κάνεις όταν έχεις να δεις κάποιον πολύ καιρό είναι ”Και για πες, τι κάνεις τώρα;”» έγραψε στο ονλάιν περιοδικό για τους απανταχού φίλους και «φαν» της Ικαρίας ikariamag.gr. «Η απάντηση ήταν κατά 90% η ίδια: ”Είμαι καλά, επέστρεψα μόνιμα στην Ικαρία!”».
Είναι δυνατόν; Μπορεί το νησί που είναι μαθημένο να αποχαιρετά τους δικούς του, να καλωσορίζει μόνιμους κατοίκους;
«Επιστροφή στο σπίτι δεν είναι το νέο σύνθημα στην κρίση; Ε, για εμάς το σπίτι είναι η Ικαρία», λέει στην «Κ» η κ. Μαρία Μπινίκου, καθηγήτρια και σύμβουλος του Δήμου Ικαρίας. «Εδώ και λίγο καιρό βλέπουμε νέους κυρίως, παιδιά 25 χρόνων, να γυρίζουν εδώ για να ζήσουν μόνιμα, να δοκιμάσουν την τύχη τους σε μια άλλη, πιο απλή, ζωή».
Οι περισσότεροι είτε βρέθηκαν στην ανεργία είτε κατακλύζονται από την ανασφάλεια για το αύριο. «Οι περισσότεροι έχουν εδώ σπίτια, λίγη γη. Μπορούν δηλαδή να εξασφαλίσουν τον επιούσιο δουλεύοντας στο χωράφι, τα αμπέλια, τις ελιές τους ή εκτρέφοντας λίγα ζώα. Τα απλά. Δεν είναι σπουδαία, αλλά επιβιώνεις».
Εκτός από την αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή, πλατύς ορίζοντας ανάπτυξης είναι και ο τουρισμός. «Οι δυνατότητες για το νησί μας είναι απεριόριστες» συνεχίζει η κ. Μπινίκου. «Η Ικαρία προσελκύει και μαζικό και εναλλακτικό τουρισμό, έχουμε και ερημικές παραλίες και κοσμοσύχναστες, δίνουμε δυνατότητα για περιπάτους στο βουνό, ακόμα και για αναρρίχηση, αναπτύσσεται ο ιαματικός, αλλά και ο περιπατητικός τουρισμός». Το σύνορο είναι μόνο η φαντασία.
Φυσικά δεν είναι όλα ρόδινα. Το νησί δυστυχώς εξακολουθεί να μαστίζεται από την ανεργία και η κρίση έχει κάνει τα πράγματα κατά τι χειρότερα. Η οικοδομή έχει νεκρώσει, με αποτέλεσμα οι επιστήμονες μηχανικοί να ετεροαπασχολούνται, ενώ δύσκολα τα βγάζει και ο κλάδος των ναυτικών – μπάρκο εξασφαλίζουν σήμερα μόνο οι λιγοστοί αξιωματούχοι. Την ίδια στιγμή, οι νησιώτες υποφέρουν από την ελλιπή ακτοπλοϊκή συγκοινωνία, με την απόσταση από το λιμάνι του Πειραιά τον χειμώνα να διατηρείται στις 12 ώρες ακατέβατες για χρόνια…
«Ομως είναι γλυκιά η ζωή εδώ», ομολογούν όλοι. Δεν είναι μόνο τα πανηγύρια που ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα όλο τον χρόνο. Είναι οι εικόνες και οι διαδρομές που σε ξυπνούν. Περιγράφει η Αφροδίτη Μελή στο ikariamag: «Η διαδρομή για το χωριό είναι η καλύτερη: οι πιο γλυκές εικόνες περνάνε καρέ καρέ… τα σοκάκια του Ευδήλου, η θέα της θάλασσας πάνω από τον Κάμπο, τα δέντρα, οι απότομες στροφές στο Αυλάκι, η μαγική εικόνα του τοπίου πριν από το Γιαλισκάρι, η ”άδεια” Μεσαχτή, το όμορφο Λιβάδι, το καράβι στον Αρμενιστή και έπειτα, ο χτύπος της καρδιάς ανεβαίνει και αγαλλιάζει και πάλι, με το που σε καλωσορίσει ο Νας…». Απλή, συναρπαστική, Νικαριά.
Της Λινας Γιανναρου για την καθημερινη
Πηγή: Καλά Νέα
