Ο Gregg Braden, επιστήμονας, φιλόσοφος και συγγραφέας, μας δίνει τους 4 τύπους προσευχής σύμφωνα με τους σύγχρονους μελετητές.
Ο πρώτος τύπος προσευχής είναι η Καθημερινή Προσευχή , μια άτυπη πρόταση που λέγεται αυθόρμητα μέσα στη καθημερινότητα π.χ. Θεέ μου βοήθα με .
Ο δεύτερος τύπος είναι η Απαιτητική Προσευχή , με την οποία αιτούμαστε τη βοήθεια, τη
συμμετοχή του Θεού, των Αγγέλων, της Ανώτερης Δύναμης, διεκδικώντας το δικαίωμα μας π.χ. στη θεραπεία. Ο τέταρτος τύπος είναι η Διαλογιστική Προσευχή , χωρίς λόγια, με επικέντρωση στην εσωτερική σιωπή, αντιλαμβανόμενοι πιθανώς μια διάχυτη παρουσία.
Στη θέση τη λέξης προσευχή μπορούμε να χρησημοποίησουμε και τις λέξεις αίτημα , δήλωση ή πρόθεση .
Ο τρίτος τύπος είναι η Τελετουργική Προσευχή , με την οποία δοξολογούμε το θείο ακολουθώντας συγκεκριμένο τελετουργικό.
Υπάρχει και ένας πέμπτος τρόπος που συναντάται στα Θιβετιανά μοναστήρια, στα προχριστιανικά κείμενα και στις παραδόσεις των Σαμάνων τις Αμερικανικής Ηπείρου. Αυτή η προσευχή βασίζεται στο συναίσθημα. Αυτός που προσεύχεται οραματίζεται ότι το αίτημά του έχει ήδη γίνει και βιώνει το αίσθημα πληρότητας από την πραγματοποίησή του. Αυτή η μορφή προσευχής εμπεριέχει τη δύναμη της υλοποίησης των επιθυμιών μας, των στόχων μας.
Πώς όμως γίνεται αυτό;
Σύμφωνα με την Κβαντική Θεωρία, η παρατήρηση του κόσμου από τον άνθρωπο δίνει μορφή στο σύμπαν. Δεν ελέγχουμε το σύμπαν, αλλά, συμμετέχουμε στη δημιουργία του. Η προσδοκία είναι πράξη δημιουργίας. Δεν είμαστε απλώς θεατές που βρέθηκαν τυχαία σε μια κοσμική σκηνή, είμαστε διαμορφωτές και δημιουργοί που ζούμε σε ένα συμμετοχικό σύμπαν [John Wheeler, από τους πρωτοπόρους της Κβαντικής Φυσικής].
Η Lynne McTaggart, δημοσιογράφος και συγγραφέας, το περιγράφει με απλά λόγια: Υπάρχει μια μεγάλη ποσότητα λάσπης εκεί έξω, που είναι η δυνητική ζωή μας.Κι εμείς, με την ίδια την πράξη της εμπλοκής, με την πράξη της προσοχής μας και την παρατήρησή μας κάνουμε αυτό το ζελέ να σταθεροποιηθεί. Η εμπλοκή μας δημιουργεί την πραγματικότητα .
Αν λοιπόν η δύναμη της δημιουργίας, της υλοποίησης βρίσκεται στη σκέψη και στο συναίσθημά μας, τότε ίσως η διαδικασία μπορεί να συμπτυχθεί σε τέσσερα στάδια:
1. Βάλτε στόχο Ζητήστε, ονειρευτείτε, δοκιμάστε χωρίς περιορισμούς από πεποιθήσεις και προκαταλήψεις.
2. Οραματιστείτε. Φανταστείτε τη ζωή σας όπως επιθυμείτε, αφήστε να σας κατακλύσει το αίσθημα πραγματοσποίησης του στόχου σας και νοιώστε τον ενθουσιασμό της επίτευξης. 3. Ασχοληθείτε με το τι επιδιώκετε και όχι με το πώς θα επιτευχθεί. Το πώς αφήστε το στη σοφία της ζωής. Κι εδώ είναι που χρειάζεται η πίστη. Πίστη στη σοφία της Δημιουργίας και εμπιστοσύνη στις διαδικασίες της.
4. Απεμπλακείτε από το αποτέλεσμα. Όσο κι αν ακούγεται οξύμορο να βάζουμε στόχο, αλλά, να αδιαφορούμε για το αποτέλεσμα, αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να κρατήσουμε ψηλά το ηθικό και θετική τη διάθεσή μας.
Νιώστε ευγνωμοσύνη γι αυτά που ήδη έχετε και αποφύγετε να εστιάζετε σ΄ αυτά που σας λείπουν.
Ένα εύλογο ερώτημα είναι: αν ορίζουμε την πραγματικότητά μας, τότε γιατί δεν επιδρούμε άμεσα στο παρόν μας και δεν επηρρεάζουμε μεγάλα γεγονότα, όπως πχ την παγκόσμια ειρήνη;
Ο Δρ Joe Dispenza, ειδικευμένος στη νευροφυσιολογία του εγκεφάλου, εξηγεί:
Ο υπατομικός κόσμος ανταποκρίνεται στην παρατήρησή μας, αλλά η προσοχή του μέσου ανθρώπου αποσπάται κάθε 6-10 δευτερόλεπτα. Οπότε πώς να μπορέσει το πολύ μεγάλο να ανταποκριθεί σε κάποιον που δεν μπορεί να εστιάσει και να συγκεντρωθεί; Ίσως να είμαστε απλώς κακοί παρατηρητές. Ίσως να μην έχουμε αποκτήσει την τεχνική της παρατήρησης. Αν είμαστε πρόθυμοι να αφιερώνουμε ένα κομμάτι της μέρας μας στην παρατήρηση, να σχεδιάζουμε ένα νέο πιθανό μέλλον για μας, και αν το κάνουμε σωστά και το παρατηρούμε σωστά,θα πρέπει να έχουμε την ευκαιρία να το δούμε να εμφανίζεται στη ζωή μας.
Χρειάζεται λοιπόν συνεχή εξάσκηση και τότε οι δυνατότητες του Σύμπαντος ξεδιπλώνονται άπειρες μπροστά μας, ή καλύτερα μέσα μας.
Η φαντασία είναι τα πάντα, είναι η ανεπίσιμη πρώτη προβολή του κινηματογραφικού έργου της ζωής [Άλμπερτ Αϊνστάιν].
http://www.axortagos.gr/
Πηγή: Nanti’s Blog
