Κραταιέ ἃναξ τοῦ φωτός! Το ἰδικόν σου φῶς πληροῖ τᾶς ἐκτάσεις και το πᾶν προς σε ὀφείλει τήν ὓπαρξίν του. Εἶσαι ὁ σωτήρ πάσης ὑπάρξεως, διότι ἂνευ σοῦ οὐδέν θα ὑπήρχεν. Χαῖρε Φοῖβε!
Ὃταν προβάλλης Φοῖβε, το ἒρεβος ὑποχωρεῖ και ἀναγεννᾶται ἡ Φύσις, ὃταν τάς θείας σου ακτῖνας ἀποστέλλης πρός τούς κοιμωμένους κόσμους, ὃπως ἐγείρης αὐτούς. Αἱ Μοῦσαι σου, Κλειώ, Εὐτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Ἐρατώ, Πολύμνια, Οὐρανία καὶ Καλλιόπη, σκορποῦσι τᾶς θείας σου ακτῖνας καὶ ὁ νοῦς τοῦ κόσμου λαμβάνει ἰσχύν. Χαῖρε Φοῖβε!
Σὺ ἰσχυρὲ Βασιλεῦ ταῆς Φὐσεως ἐγέννησες πᾶσας τὰς μορφὰς καὶ πρὸς σὲ πᾶσαι αἰ μορφαὶ ὀφείλουν τὴν ὓπαρξιν τῶν. Σὺ ἒδωσες ταὸν Λὸγον, ὃστις ἐγέννησε ταὸν Νοῦν καὶ μόνον διὰ τοῦ ἰδικοῦ σου φωτὸς ἀντιλαμβανόμεθα ταῶν μορφῶν τοῦ ἀπείρου καὶ λαμβάνομεν γνῶσιν ὃτι ὐπάρχει ζωή. Χαῖρε Φοῖβε!
Πρὸς σὲ Φοῖβε, ἒχομεν καθῆκον νὰ ἀποτείμωμεν τὰς εὐχαριστίας μας, διότι ἐσὺ εἶσαι ὀ μόνος ἂρχων τὸν ὁποῖον πρέπει νὰ ἀναγνωρίζωμεν ὡς γονέα ἡμῶν. Καταδέξου, λοπὸν ἂρχων, ταῶν εὐχαριστιῶν μας καὶ περίβαλλον ἡμᾶς διά τῶν θείων σου Μουσῶν, ἀφοῦ τῆ σῆ ἐπιδαψιλεύσει, ἐγνωρίσαμεν τὸ αἲτιον τῆς ὑπάρξεώς μας. Χαῖρε Φοῖβε!
Φοῖβε Ἣλιε, τὸ ἰδικόν σου πνεῦμα ἐγέννησεν τὴν ἀντίληψιν καὶ ἐξ αὐτοῦ οἰ κόσμοι ἒλαβον τὴν ἰσχύν τῆς νοήσεως των. Ἂν δὲν ὑπῆρχες, τὸ ἒρεβος δὲν θα παρήγαγε νοῦν. Ἐὰν δὲν ἒρριπτες πρὸς ἡμᾶς τὰς ἀκτῖνας σου, δὲν θὰ εἲχομεν ἀντίληψιν. Ἐὰν δὲν περιέβαλλες ἡμᾶς, θὰ εἲμεθα τυφλοί. Γνῶσιν δὲν θὰ εἲχομεν. Ἐν σοῖ ὁ ἂπειρος Θεὸς ἐνεργεῖ, διότι ἡ ἰδική σου μορφὴ εἶναι άπείρως τελειοτέρα. Χαῖρε Φοῖβε!
Οἱ μὴ πρὸς σὲ τὸ πνεῦμα των ἀφειρώσαντες, ἀπώλεσαν αὐτό, διότι τὸ ἒρεβος κατέφαγε τὴν ἰσχύν των. Ὃσοι ἠρνήθησαν Σέ, ἀρχων τοῦ φωτός, ἀπέθανον ἀδόξως. Ὁ νοῦς των οὐδὲν τῶν θείων τῆς Φύσεως ἀντελήφθη καὶ ἐλάτρευσαν ὃ,τι δὲν ἐπλῆροι τὸ πᾶν ζωῆς καὶ χαρᾶς. Χαῖρε Φοῖβε!
Ὃταν Φοῖβε ἐξαποστέλλης τὴν θείαν ἐκείνην Μοῦσαν, ἣτις μεταδίδει εἰς ἡμᾶς τῆν ἒννοιαν τοῦ ἀπείρου καὶ τοῦ φωτός αὐτοῦ, ὧ πόσον αἰσθανόμεθα ὃτι σὺ μόνον εἶσαι ὁ ἂρχων τῆς ζωῆς καὶ ὃτι Σύ μόνον περικλείεις εἰς τὰς θείας σου ἀκτίνας ἐκείνο τὸ οποῖον σώζει καὶ ζωοποιεῖ τοὺς κόσμους.Ὃσον τις Φοῖβε, πρὸς σὲ τείνει τὸ πνεύμα του κατὰ τοσοῦτον ἀνακαλύπτει ἐν σοῖ θείας μυσταγωγίας, ἐν αἷς τὸ πνεῦμα μυεῖται τὸν λόγον τῆς ὑπάρξεώς του καὶ τὸν τρόπον τοῦ ὑπατάσσειν διὰ τῆς θελήσεώς του τὸν θάνατον. Χαῖρε Φοῖβε!
Η Μοῦσα σου Οὐρανία, ἡ ἀπείρως γαλουχούσα ἡμᾶς εἰς τὰ θεῖα σου μυστηκά, ἡ μεταρσιοῦσα τᾶς Ψυχᾶς ἡμῶν εἰς τὰ θεῖα σου ὓψη, μᾶς ἐνέπνευσεν ὃπως σὲ χαιρετήσωμεν τὴν στιγμὴν ταύτην καθ’ ἣν πᾶσαι αἳ Μοῦσαι σου γεννῶσιν ἐν ταῖς ἀνθρωπίναις καρδίαις τὸν θεῖον ἐκείνον πόθον τῆς ἀναγεννήσεώς των καὶ ἀποκαθιστῶσιν αὐτὰς εἰς τὸ γλυκὺ ἐκεῖνο ἆσμα, τὸ ὁποῖον διαρκῶς ὑπενθυμίζει εἰς τὴν ἀνθρωπότητα, ὃτι πρέπει διαρκῶς νὰ δρᾶ ἶνα διαρκῶς ὑπάρχη. Χαῖρε Φοῖβε!
Ὧ πόσον Φοῖβε εἶναι γλυκεία ἢ ἐντολή αὐτή! Δι’ αὐτῆς ἀείποτε τὸ πνεῦμα ἡμῶν ἐνισχύθη. Δι’ αὐτῆς θὰ ὑπάρξωμεν καὶ τοῦτο μᾶς ἐγγυᾶται τὸ θεῖον σου φῶς, τὸ ὁποῖον ἀεὶ θὰ πυρπολῆ τὰς αἰσθήσεις ἡμῶν πρὸς τὸ μέγα της Ἀγάπης καθῆκον. Αἰσθανόμεθα ὃτι εἲμεθα εὐτυχεῖς θεῖε Φοῖβε, διότι ἀπευθυνόμεθα πρὸς Σὲ τὴν στιγμὴν ταὐτην. Χαῖρε Φοῖβε!
Εἲμεθα εὐτυχεῖς διότι τώρα, πλειότερον πάσης ἂλλης ἐποχῆς σκορπᾶς τὸ θεῖον ἂρωμά σου ἐπὶ τῶν μορφῶν τῆς Φύσεως, διὰ τοῦ ὁποίου ἐγείρεις ἡμᾶς ἐκ τῆς νάρκης καὶ φέρεις ἡμᾶς εἰς τὴν συναίσθησιν τῆς ἱερᾶς ἀγάπης καὶ σωτηρίας ταύτης τῶν ἀνθρώπων πηγῆς. Χαῖρε ὦ ἀπόλυτε τοῦ φωτός ἂρχων!
Τὰ τέκνα σου λατρεύουσι τὸν πατέρα αὐτῶν καὶ ἡ ἱερά δάφνη πλέκει στεφάνους νὰ στέψη αὐτά, ἐὰν ποτὲ τὸ θεῖον ὂνομά σου δὲν βλασφημήσωσιν.
Σ. Νάγος
