«Την Τρίτη 12 Απρίλη στην Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών, το Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Κέντρο Δικανικών Μελετών και το Ίδρυμα Διεθνών Νομικών Μελετών, διοργάνωσαν Επιστημονική Ημερίδα, με τίτλο «Η Ελληνική κρίση. Για μια νέα θεσμική Μεταπολίτευση» γνωστοί πανεπιστημιακοί δάσκαλοι της Νομικής Σχολής αμφισβήτησαν ευθέως τη νομιμότητα του Μνημονίου.» Βλέπετε το πλήρες κείμενο στο επισυναπτόμενο άρθρο. Με μια απλή ανάγνωση προκύπτουν ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ τις οποίες εκθέτουμε με το παρόν άρθρο. Ταυτοχρόνως παρατίθενται και κάποιες ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ επί των οποίων κάθε καλοπροαίρετη κρίση, παρατήρηση, διόρθωση, εμπλουτισμός είναι πράγματα αναγκαία και επιθυμητά.
Θα επικεντρωθούμε σε βασικά σημεία του άρθρου και στα συμπεράσματα, τα οποία επισημαίνονται με κόκκινο χρώμα.
«Ο κόσμος είναι αγανακτισμένος, ο κόσμος ξέρει τι θέλει και θέλει εδώ και τώρα αλλαγή του Συντάγματος.» Εδώ συμπυκνώνεται η ουσία της όλης υποθέσεως. Η πρόταση αυτή, φαίνεται λογική και δυναμική (περιλαμβάνει το εκτονωτικό και επανορθωτικό στοιχείο), αλλά εάν δεν αναλυθεί, παραμένει αμφίβολη ως προς την αποτελεσματικότητα της εφαρμογής της. Ας την αναλύσουμε λοιπόν.
1. «Ο κόσμος είναι αγανακτισμένος». Δεκτόν. Πλην όμως, δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις ούτε ενδελεχείς παρατηρήσεις για να το διαπιστώσει κάποιος. Ο κόσμος είναι αγανακτισμένος γιατί βλέπει συσσωρευμένη αδικία, τάσεις υποτέλειας και εξευτελισμού, σε ατομικό, συλλογικό και εθνικό επίπεδο, μη ανταμοιβή του κόπου του κλπ. Τα βλέπει, αγανακτεί και μετά; Τι; Τα καίριο ερώτημα λοιπόν είναι ΤΙ ΚΑΝΕΙ; ή ακόμη καλύτερα τι θα έπρεπε να κάνει, διότι μέχρι σήμερα, ό,τι και αν έκανε (απεργίες, διαδηλώσεις, τσακωμοί) απεδείχθη ΑΤΕΛΕΣΦΟΡΟ. Και θα ήταν ΜΕΓΑ ΣΦΑΛΜΑ η αγανάκτηση να οδηγήσει σε μια εξέγερση τύπου Αιγύπτου ή Λιβύης, απ΄ την στιγμή που δεν υπάρχει, τουλάχιστον κατά τα φαινόμενα, έτοιμη Πολιτική πρόταση που θα δώσει κατά το μάλλον, κοινά αποδεκτή λύση. Αυτό θα αναδειχθεί στα επόμενα.
2. «Ο κόσμος ξέρει τι θέλει». Από ΠΟΥ προκύπτει αυτό; Ο κόσμος μπορεί να φαίνεται ότι ξέρει τι θέλει, αλλά κατ΄ ουσίαν δεν γνωρίζει, διότι δυστυχώς τελεί υπό πλήρη σύγχυση, για τους εξής κυρίως λόγους:
· Είναι διασπασμένος σε μικροομάδες. Κάθε μία εξ αυτών, θυσιάζοντας χρόνο, χρήμα και ενέργεια, αντιμετωπίζει μεμονωμένως και αποσπασματικώς, ένα, δύο, τρία, ή εν πάση περιπτώσει ελάχιστο αριθμό προβλημάτων, κλάσμα του συνόλου που κατά συρροήν αναφύονται καθημερινώς. Π.χ. ΧΥΤΑ Κερατέας, Διατροφικός Κώδιξ – Μεταλλαγμένα, Ζήτημα αποδόσεως Ιθαγενείας σε αλλοδαπούς, Εχθροπάθεια, Ανεργία, Επιθέσεις – Βιαιοπραγίες – Ληστείες, Υποχωρήσεις στα Εθνικά ζητήματα – ΑΟΖ, Υποτελής – Ασθενική συμπεριφορά του κράτους απέναντι στις διαρκείς απαιτήσεις των όμορων χωρών, Κατάπτωση ηθικού Ενόπλων Δυνάμεων, Συνενώσεις σχολείων, Διάλυση δημοσίων νοσοκομείων, Εγκατάλειψη υπαίθρου, Μείωση αγροτικής παραγωγής, Πολιτιστική και πολιτισμική απαξίωση, Καταστροφή αρχαιολογικών χώρων, Κατάργηση γραμμών Ακτοπλοΐας νήσων, Εκποίηση δημοσίων περιουσιακών στοιχείων (ΔΕΗ – ΟΠΑΠ) κλπ. κλπ. Πολλές φορές μάλιστα μία ομάδα, π.χ. «απεργοί αγρότες» έρχεται σε σύγκρουση με άλλη π.χ. «οδηγούς φορτηγών», και καταλήγουν εχθροί μεταξύ τους, χωρίς ενδεχομένως να έχουν αντιληφθεί ότι αποδυναμώνονται και οι δύο ενώ οι πραγματικοί υπεύθυνοι παραμένουν στο απυρόβλητο.
· Τα Μ.Μ.Ε. καταβάλλουν καθημερινή προσπάθεια αποπροσανατολισμού προβάλλοντας επιλεκτικώς ειδήσεις, αποκρύπτοντας σημαντικά γεγονότα και διασπείροντας εντέχνως αμφιβολίες για το κάθε τι.
· Τα προβλήματα αλλά και οι αιτίες τους δεν είναι γενικώς αποδεκτές. Ούτε κάποιο βασικό πρόβλημα ή μάλλον κάποια βασική αιτία εκπορεύσεως των προβλημάτων είναι αποδεκτή. Άλλοι το ανάγουν στο οικονομικό, (το οποίον είναι βασικό άλλα όχι τόσο καθοριστικό), άλλοι στο εθνικό, άλλοι στο θρησκευτικό, άλλοι στο φιλοσοφικό επίπεδο κ.ο.κ. Είναι τέτοια η σύγχυση, ώστε αρκετοί μέσα στην αγανάκτησή τους βλέπουν ως λύση το κυνήγι των καταστηματαρχών και των επαγγελματιών θεωρώντας την φοροδιαφυγή ως πρόβλημα, (ενώ ως γνωστόν για να δώσει κάποιος φόρους πρέπει πρώτα να έχει εισπράξεις), όταν κανένα μέτρο δεν λαμβάνεται προς αύξηση της παραγωγής.
· Εάν ο κόσμος πραγματικά ξέρει τι θέλει, θα πρέπει να μην αλλάξει στάση επ΄ουδενί και σε καμμιά περίπτωση που θα λειτουργήσει ως «ανακουφιστική βαλβίδα» της αγανακτήσεώς του. Π.χ μία μισθολογική ή συνταξιοδοτική αύξηση της τελευταίας στιγμής, μία δήθεν αντιστασιακή – απεργιακή κινητοποίηση μέσα από τα εργατικά συνδικάτα, μία βραχυπρόθεσμη τόνωση της επιχειρηματικότητος με χαμηλότοκα δάνεια κλπ. μία υπόσχεση προεκλογικής αερολογίας κλπ. Δυστυχώς η μέχρι τώρα εμπειρία έχει δείξει ότι πολλοί επαναπαύονται με κάτι τέτοια τεχνάσματα και σε σύντομο χρονικό διάστημα το μετανιώνουν. Όλα αυτά είναι αποσπασματικά και η τυχόν επίλυσή τους θα ήταν απλό χαπάκι ασπιρίνης στην γάγγραινα. Ο κόσμος πέρα από την απονομή δικαιοσύνης δεν πρέπει να συμβιβαστεί με κάτι λιγώτερο από ένα πολιτικο(-κοινωνικο-οικονομικό) πλαίσιο στο οποίο δεν θα αισθάνεται δούλος αλλά κύριος συντελεστής. Ένα πολιτικό πλαίσιο – σύστημα στο οποίο οι αρχές και ο αξίες δεν θα τελούν υπό τον φόβο της συνεχούς διολισθήσεως και εκπτώσεως, αλλά θα λειτουργούν ως έρεισμα αειθαλούς ευμάρειας και επιτεύξεως της ευτυχίας.
· Τέλος, εάν ο κόσμος ξέρει τι θέλει (ή ήξερε τι θα ήθελε), υπό την έννοια μιας γενικευμένης κοινής – συλλογικής και συνειδητής ομονοήσεως θα είχε συμφωνήσει και θα είχε δώσει λύση.
3. «και θέλει εδώ και τώρα αλλαγή του Συντάγματος.» Δηλαδή, για να το καταλάβουμε καλύτερα. Η ανεργία, η εγκληματικότητα, η απατεωνιά, η έλλειψη παιδείας κλπ. θα αρθούν εάν αλλάξει το Σύνταγμα; Πώς και με ποιόν τρόπο; Σημειώνουμε επίσης, ότι το «εδώ και τώρα» είναι απολύτως επιθυμητό, αλλά δυστυχώς, ως νοηματικώς φορτισμένο παραπέμπει στα προεκλογικά συνθήματα του ΠαΣοΚ του 1980.
Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά:
Το Σύνταγμα αποτελεί ή πρέπει να αποτελεί την κοινή βάση συμφωνίας επί των βασικών αρχών των Πολιτών μιας Πολιτείας και επιπλέον τον βασικό γνώμονα παραγωγής των νόμων.
Κατά τον καθηγητή κ. Κασιμάτη το μνημόνιο είναι «Νομικά ανυπόστατο και κατ’ επέκταση άκυρο». Επιπλέον «Αποδεικνύει με απλά λόγια ότι ο ελληνικός λαός βρίσκεται στη σημερινή κατάσταση με αποφάσεις της Κυβέρνησης που κρίνονται και νομικά ως Αντισυνταγματικές- Πραξικοπηματικές και παραβιάζουν κατάφωρα το Διεθνές Δίκαιο.» Επιπροσθέτως και πολύ σωστά ο συντάκτης του άρθρου λέει: «Είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο να βλέπει κανείς ολοένα και περισσότερους πανεπιστημιακούς και ανθρώπους του πνεύματος, να λένε τα πράγματα με το όνομα τους, σε ότι αφορά την παραβίαση του Συντάγματος από την Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και την τρόικα.»
– Εφ’ όσον λοιπόν, ακόμη και με το παρόν Σύνταγμα ισχύουν όλα αυτά, η αλλαγή του Συντάγματος ΤΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ προσδοκάμε ότι θα φέρει; ΠΡΟΣΟΧΗ, δεν λέμε ότι το παρόν σύνταγμα είναι το καλύτερο, λέμε ότι ακόμη και μ΄ αυτό θα μπορούσε να δοθεί λύση τουλάχιστον στο θέμα του μνημονίου. Απλώς ΔΕΝ κινείται διαδικασία εφαρμογής του Συντάγματος και αποδόσεως λύσεως. Το να υπάρχει λοιπόν ένα άλλο Σύνταγμα το οποίον πάλι δεν εφαρμόζεται, είναι ανούσιον. Όπως επίσης ανούσιον είναι να αυταπατόμεθα ότι η αλλαγή του από μόνη της, χωρίς ευρύτερη αλλαγή του πολιτικού συστήματος και της καθεστηκυίας νοοτροπίας, θα δώσει λύση στα προβλήματα. Φανταστείτε να προσπαθούμε να χτίσουμε ένα καινούργιο σπίτι, χρησιμοποιώντας τα ίδια υλικά από το παλιό που γκρεμίσαμε και χωρίς να απομακρύνουμε τα μπάζα από το οικόπεδο!
– Άρα, η αλλαγή του συντάγματος αλλού πρέπει να αποσκοπεί. ΠΟΥ;
– Η αλλαγή του Συντάγματος θα πρέπει να διασφαλίζει εις το διηνεκές την απρόσκοπτη λειτουργία των θεσμών και την συγκροτημένη φειδωλή παραγωγή νόμων δικαίου γενικής αποδοχής και όχι περιπτωσιολογικών, φωτογραφικών δυσνομιών. Όλα αυτά θα οριστούν εκ νέου όχι ως θέσφατα, αλλά πάντα υπό το σκεπτικό της συνεχούς βελτιστοποιήσεως των και πάντα προς όφελος των Ελλήνων Πολιτών.
– ΠΩΣ όμως μπορεί να παραχθεί κάτι τέτοιο;
– Το Σύνταγμα (εκ του συν + τάσσω) κατ΄ ουσίαν αποτελεί το σύνολον των βασικών αρχών όπως προείπαμε, επί των οποίων οι Πολίτες συν-τάσσονται. Εάν το Σύνταγμα δεν συμβαδίζει με βασικές ηθικές και εθιμικές αξίες είναι εξ ορισμού Άκυρον, διότι οι Πολίτες ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ να συν-ταχθούν. Ως εκ τούτου οποιοσδήποτε νόμος καθίσταται ανενεργός εάν όχι άδικος και επικίνδυνος. Προκειμένου να παραχθεί λοιπόν κάτι πραγματικά νέο και ωφέλιμο απαιτούνται επιπλέον και κατά κύριο λόγο τα εξής:
· Προσδιορισμός των βασικών εννοιών π.χ. της «Δημοκρατίας», της «Ελευθερίας», της «Ιθαγενείας», του «Ατομικού Δικαιώματος» διότι δεν σημαίνει ότι όλοι έχουν την αυτή θέση επί της αντιλήψεως μιας εννοίας. Π.χ. Ενδεικτικώς αντιπαραθέστε την έννοια της δημοκρατίας στην Ελβετία ή στην Αυστρία σε σχέση με την έννοια της δημοκρατίας στο Πακιστάν ή στην Τουρκία.
· Βασικός γνώμονας το κατά φύσιν δίκαιον. Οι βασικές αρχές τόσο πιο δίκαιες, ορθές και σωστές είναι, όσο κατά το δυνατόν προσομοιάζουν την φυσική ροή των πραγμάτων και τις φυσικές λειτουργίες. Π.χ. οι έννοιες του μέτρου της αρμονίας και της ισορροπίας που ενυπάρχουν και συνυπάρχουν στην φύση, πρέπει να διέπουν τις οικονομικές διεργασίες και συναλλαγές. Εάν αυτό γίνει αντιληπτό και εφαρμοστεί, από μόνο του διασφαλίζει το ότι κανείς δεν θα θα μπορεί να αυξάνει υπέρμετρα την περιουσία του εις βάρος όλων των υπολοίπων. Επίσης, το ορθόν ή το ορθότερον σε σχέση με κάτι άλλο προκύπτει εκ του αποτελέσματος, εφ΄ όσον δηλαδή εκ της εφαρμογής του οδηγεί σε ανώτερες ποιοτικώς δομές. Π.χ. Ενδεικτικώς αντιπαραθέστε την κρατική – δομή της Νορβηγίας της Σουηδίας ή της Φινλανδίας σε σχέση με αυτήν του Ιράκ ή του Μπάγκλαντες.
· Εξάλειψη περιπτώσεων αναθέσεως βασικών και συστατικών στοιχείων σε άλλους νόμους. Τι σημαίνει αυτό. Δεν μπορεί άκρως σημαντικά άρθρα και έννοιες να μην ορίζονται από το Σύνταγμα κα να ορίζονται από την επί μέρους νομοθεσία η οποία μπορεί και να αλλοιώσει το περιεχόμενό τους, διότι τότε παύει να υφίσταται ο ρόλος του Συντάγματος. Π.χ. στο άρθρο 4 παρ.3 αναγράφεται «Έλληνες πoλίτες είναι όσoι έχoυν τα πρoσόντα πoυ oρίζει o νόμoς». ΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟ;;; Ότι η έννοια του Έλληνα Πολίτη δεν είναι Πρωταρχική έννοια και καθορίζεται από κάποιον νόμο!!! Δηλαδή, σε απλά Ελληνικά μπορεί κάποιος να ορίσει σαν Έλληνα όποιον θέλει! Όμως, δεν μπορεί η ιδιότης του Ειδικού νόμου (Είδους) να υπεισέρχεται στην ιδιότητα του Γενικού άρθρου Συντάγματος (Γένους) και να την καθορίζει. Είναι σαν να λέμε ότι οι ιδιότητες των θηλαστικών ως γένους, καθορίζονται από τις ιδιότητες του ανθρώπου ή της φάλαινας που είναι είδη θηλαστικών!!!
· Αποφυγή εξειδικεύσεων. Τα άρθρα του Συντάγματος πρέπει να είναι Γενικά, χωρίς να υπεισέρχονται σε λεπτομέρειες και περιττές ειδικεύσεις διότι έτσι μεταφέρονται ιδιότητες του γενικού στο ειδικό και μερικό. Αυτό αποτελεί αφ΄ ενός μεν περιορισμό σε οποιαδήποτε άμεση νομοθετική μεταρρύθμιση κριθεί αναγκαία, αφ΄ ετέρου δε αιτία για διαφωνίες που μπορούν να επιλυθούν σε τοπικό επίπεδο. Π.χ. Εάν διασφαλιστεί η παροχή Ελληνοτρόπου αληθούς Παιδείας στους νέους (δια μέσου της Αρετής, της Φιλοσοφίας, της Μουσικής) δεν υπάρχει κανείς λόγος να προσδιορίζεται εάν κάποιες σχολές θα είναι τριετούς, τετραετούς ή πενταετούς φοιτήσεως.
· Εξάλειψη αντιφάσεων ή διφορούμενων ερμηνειών και ακριβολογία. Το θεωρώ αυτονόητον. Στο παρόν Σύνταγμα όμως αυτό παραβιάζεται. Π.χ. Ενώ στο άρθρο 13 παρ. 1 δέχεται ότι «η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη», ταυτοχρόνως στην παρ. 2 περιορίζει, «κάθε γνωστή θρησκεία είναι ελεύθερη…». Όποιος το διαβάζει αναρωτιέται, «ποιά θεωρείται ή ποιά είναι γνωστή θρησκεία;» και «οι μη γνωστές δεν είναι ελεύθερες;» Επίσης στο άρθρο 4 παρ. 6 αναγράφεται ότι «Kάθε Έλληνας πoυ μπoρεί να φέρει όπλα είναι υπoχρεωμένoς να συντελεί στην άμυνα της Πατρίδας, σύμφωνα με τoυς ορισμoύς των νόμων.» Αμέσως παρακάτω όμως αυτό αναιρείται και μάλιστα άνευ ορίων «**Ερμηνευτική δήλωση: Η διάταξη της παραγράφου 6 δεν αποκλείει να προβλέπεται με νόμο η υποχρεωτική προσφορά άλλων υπηρεσιών, εντός ή εκτός των ενόπλων δυνάμεων (εναλλακτική θητεία), από όσους έχουν τεκμηριωμένη αντίρρηση συνείδησης για την εκτέλεση ένοπλης ή γενικά στρατιωτικής υπηρεσίας» ΔΗΛΑΔΗ, αν συνδυάσουμε την παράγραφο 3 όπου ο καθένας μπορεί ή θα μπορεί να αποκτήσει την ιδιότητα του Έλληνα πολίτη, με την παράγραφο 6 όπου ο καθένας μπορεί να προβάλλει «τεκμηριωμένη αντίρρηση συνείδησης» είτε θρησκευτική, είτε ιδεολογική, είτε κοινωνικoταξική τότε τι συμπεραίνουμε; Ότι το Σύνταγμα παύει να έχει νόημα διότι αυτοαναιρείται!
Όσον αφορά την αξία της ακριβολογίας, θα παραθέσουμε τις δύο ονομασίες ενός καταργηθέντος υπουργείου, ελαφρώς παρεκτρεπόμενοι του θέματος, χάριν της παραστατικότητος. «Υπουργείον Μακεδονίας – Θράκης» και «Υπουργείον Βορείου Ελλάδος». Στην 1η περίπτωση υπάρχει σαφής προσδιορισμός της γεωγραφικής περιοχής αρμοδιοτήτων του υπουργείου, ενώ στην 2η αυτό δεν προσδιορίζεται. Η έννοια της «Βορείου Ελλάδος» είναι ρευστή, διότι σε ανύποπτη χρονική στιγμή μπορεί κάποιοι να ισχυριστούν ότι τα σύνορα είναι στην Λάρισα άρα η Βόρειος Ελλάς είναι η… Θεσσαλία. Βεβαίως αυτό θα μπορούσε να δράσει και αντιστρόφως!
– ΠΩΣ όμως μπορεί να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο;
Για να εφαρμοστεί και να αποδόσει ένα τέτοιο σύνολο αρχών και αξιών, απαιτούνται κατ΄ ελάχιστον τα εξής:
· Συνειδητοποίηση από ένα κρίσιμο ποσοστό του κόσμου, το οποίο θα λειτουργήσει ως καταλύτης και θα παρακολουθεί «σε στενό κλοιό» τους όποιους «συντελεστές», «πρωταγωνιστές», «διαχειριστές» των κοινών προβλημάτων. Είναι κορυφαίας σημασίας ο κόσμος να μην αποτελεί «μάζα» όπως μέχρι σήμερα θέλουν κάποιοι να εννοούν και να τον «πλάθουν», αλλά σύνολο Ενεργών Ευαισθητοποιημένων Πολιτών.
· Ταυτόχρονη αλλαγή του πολιτεύματος από κοινοβουλευτική σε Άμεση Δημοκρατία. Λέγοντας Άμεση Δημοκρατία εννοούμε την χωρίς ενδιαμέσους κυριαρχία του Δήμου – Λαού . Χωρίς τους εφ΄ όρου θητείας ή και ζωής αντιπροσώπους οι οποίοι αποφασίζουν ό,τι θέλουν χωρίς την ταυτόχρονη συναίνεση του κόσμου και χωρίς καμμία δυνατότητα ελέγχου, ανακλητότητος, αποδόσεως ευθυνών κλπ. Το πως μπορεί να λειτουργήσει κάτι τέτοιο δεν είναι επί του παρόντος να αναπτύξουμε.
Ας εξετάσουμε τώρα ένα – ένα τα τελικά συμπεράσματα του άρθρου:
«1) Άμεση εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό. Αυτό ήταν γενικό αίτημα σχεδόν όλων, το οποίο πήρε δύο μορφές είτε άμεση εκλογή και ταυτόχρονα κοινοβουλευτική δημοκρατία, είτε κατευθείαν προεδρική δημοκρατία.»
Τι αλλάζει σε σχέση με την σημερινή κατάσταση; Αυτοί που ψηφίζουν για βουλευτές, απλώς θα ψηφίζουν για έναν ακόμη που δεν έχει τον τίτλο του βουλευτή αλλά του προέδρου. Θα αλλάξει μήπως η διαδικασία πληροφορήσεως του κόσμου μέσω των Μ.Μ.Ε; Θα μπορούν όλοι οι υποψήφιοι να έχουν το δικαίωμα της ισηγορίας και με ποια κριτήρια θα είναι υποψήφιοι;
«2) Αυξημένες αρμοδιότητες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας»
Για ποιόν λόγο Eλεύθεροι Έλληνες Πολίτες θα πρέπει να έχουν πρόεδρο και μάλιστα χωρίς τον όρο της αμέσου ανακλητότητος ανά πάσα στιγμή; Τι πάμε να φτιάξουμε; «Ενός ανδρός αρχή»; Και καλά να τύχει κάποιος αδιάβλητος και έντιμος. Εάν έχει ροπή όμως προς τον χρηματισμό ή οτιδήποτε κακοήθες πως θα διασφαλιστεί; Και οι ΗΠΑ έχουν πρόεδρο και η εμπειρία που αποκομίζουμε μας είναι αρκετή.
«3) Σταθερό χρόνο διεξαγωγής εκλογών»
Αυτό με ποιόν τρόπο θα φέρει περισσότερη δημοκρατία; Το μόνο που διασφαλίζει είναι λιγότερο τρέξιμο της τελευταίας στιγμής. Πέραν τούτο οι εκλογές έχουν αποδειχθεί ότι ως σύστημα είναι πέρα για πέρα παρωχημένο και διαβλητό. Εάν οι Πολίτες λαμβάνουν αποφάσεις για τα ζητήματα που τους αφορούν και τα υλοποιούν οι ίδιοι, πάντα στο επίπεδο αναφοράς τους π.χ. Δήμου, Νομού, Περιφερείας και Εθνικού – Πανελλαδικού, ΔΕΝ χρειάζονται εκλογές.
«4) Σταθερό εκλογικό σύστημα»
Και αν δεν μας αρέσει αργότερα πως θα το αλλάξουμε;;; Αυτό όμως δεν θα χρειαστεί ούτως ή άλλως εφ΄ όσον αλλάξει το πολιτικό σύστημα.
«5) Ασυμβίβαστο ταυτόχρονης ιδιότητας βουλευτή και υπουργού»
Και εάν υπάρχει κάποιος ικανός και άξιος θα τον «τσεκουρέψουμε»; Το ασυμβίβαστο πρέπει να είναι μεταξύ απατεωνιάς και βουλευτή ή υπουργού. Δηλαδή όποιος κληθεί ή οριστεί να διαχειριστεί τα δημόσια πράγματα πρέπει όχι μόνον να απέχει αλλά και να μην «σκεφτεί» να εμπλακεί σε απατεωνιές. Αυτά που πρέπει να διασφαλιστούν είναι η έκθεση πεπραγμένων, η απόδοση ευθυνών και η δήμευση περιουσίας εάν αποδειχθεί απατεωνιά. Για να διασφαλιστούν όλα αυτά, πρωτίστως πρέπει να αλλάξει το σύστημα ελέγχου, όπου εξ ορισμού ΕΛΕΓΚΤΗΣ και ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟΣ δεν μπορεί να είναι το ίδιο πρόσωπο, όπως κατά κόρον συμβαίνει σήμερα. Εννοείται βεβαίως, ότι οι έννοιες του βουλευτή και του υπουργού σε ένα πολιτικό σύστημα Άμεσης Δημοκρατίας επανακαθορίζονται και επαναπροσδιορίζονται. (π.χ. πρύτανης, διαχειριστής, συντονιστής, προεδρεύων κλπ.)
«6) Πλήρης διάκριση των εξουσιών (Εκτελεστικής, Νομοθετικής και Δικαστικής)»
Υποτίθεται ότι αυτό ισχύει ή τουλάχιστον συχνά το επικαλούνται. Πώς θα διασφαλιστεί όμως η τήρησή του στο νέο Σύνταγμα; Και το βασικότερο όλων ΤΙ ΝΟΗΜΑ ΕΧΕΙ; Και εξηγούμαστε. Πολλά πράγματα τα έχουμε μάθει από μικροί είτε «στην αγωγή του πολίτη» είτε μέσω των συνεχών επαναλήψεων μέσα από τα Μ.Μ.Ε. και δεν έχουμε αναρωτηθεί γιατί «να είναι έτσι και όχι αλλιώς;». Δεχόμαστε δηλαδή κάτι ως δόγμα αναλλοίωτο ή δεδομένο εκ τοις πράγμασι (ντε φάκτο) και δεν το ελέγχουμε όχι μόνο ως προς την ορθότητά του αλλά ούτε ως προς τις εναλλακτικές του περιπτώσεις που ενδεχομένως να είναι και πιο αποδοτικές και πιο αποτελεσματικές. Η λειτουργία ενός πολιτικού συστήματος που θέλει να αλλάξει και όχι απλώς να βαδίσει στα χνάρια του σημερινού, δεν μπορεί να εξυγιανθεί αν πρωτίστως δεν εξυγιανθούν ή ακόμη καλύτερα, επαναπροσδιοριστούν οι δομές του. Σήμερα παρ΄ όλο που η δομή της εξουσίας έχει τρείς υποστάσεις (Εκτελεστική, Νομοθετική, Δικαστική) στην ουσία τις ενοποιεί σε μία, η οποία είναι η εξουσία της «Βουλής» = του «Πρωθυπουργού», που ως γνωστόν επιβάλλεται υπό τον φόβο της διαγραφής, της κομματικής πειθαρχίας, της διαπλοκής, του διορισμού των πολιτικών προϊσταμένων των σωμάτων ασφαλείας κλπ.!
Η διάκριση των εξουσιών κανένα νόημα δεν έχει, εάν δεν προσδιοριστούν πρωτίστως οι έννοιες του Λαού, του Έθνους και ο ρόλος του Πολίτη. Με ποιόν τρόπο θα συμμετέχει στην λήψη αποφάσεων, και ποια θα είναι η βαρύτητα των λόγων του. Ας μην ξεχνάμε ότι κατά το άρθρο 1 παρ. 3 «Όλες oι εξoυσίες πηγάζoυν από τo Λαό, υπάρχoυν υπέρ αυτoύ και τoυ Έθνoυς και ασκoύνται όπως oρίζει τo Σύνταγμα.»
Ο Πολίτης οφείλει πρωτίστως να είναι Οπλίτης, δηλαδή ενσυνείδητος και αφ΄ εαυτού ορμώμενος, φύλακας και υποστηρικτής των θεσμών. Δεν επιτρέπεται αυτός ο ρόλος να επαφίεται αποκλειστικώς στην επαγγελματικοποίηση των αντιπροσώπων ή εκπροσώπων της εξουσίας, είτε βουλευτές είναι, είτε δικαστικοί, είτε απλοί αστυφύλακες.
Ας δούμε την εξής απλή περίπτωση η οποία μπορεί να αναχθεί σε λιγώτερο απλές. «Ρίχνει κάποιος «Χ» μια σακούλα με σκουπίδια στο οικόπεδο του γείτονα ή στο πεζοδρόμιο, αντί στον κάδο και τον βλέπει κάποιος «Ψ». Αυτός ο «Ψ» δεν δείχνει αδιαφορία, αλλά ευγενικώς του υποδεικνύει ότι αυτή η πράξη δεν ήταν σωστή. Ο «Χ» δεν έχει την απαιτούμενη αιδώ και τον αρχίζει στα «εξ’ αμάξης», «θα κάνω ότι γουστάρω», «ποιος είσαι εσύ που μου μιλάς», «να μου κάνεις μήνυση» κλπ. Ακόμη και στην περίπτωση που κληθεί ένας αστυνομικός = «όργανον της τάξεως;;;» πάλι δεν μπορεί να θέσει την τάξη. Tι να κάνει; Να τον υποχρεώσει να μαζέψει τα σκουπίδια για να μην πούμε να τον βάλει να «τα γλείψει». Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα καταγράψει το γεγονός θα κρατήσει τα στοιχεία τους και θα τους πει να απευθυνθούν στο αρμόδιο δικαστήριο. Αυτό απαιτεί χρόνο (ουκ ολίγο, μπορεί να διαρκέσει με τις αναβολές και τις ενστάσεις και τις εφέσεις και τις… δεν συμμαζεύεται κάποια χρόνια), χρήματα (ουκ ολίγα), ταλαιπωρία και με αβέβαιον το αποτέλεσμα αφού ένας «καλός» δικηγόρος μπορεί «να κάνει το άσπρο μαύρο» Ακόμη και αν αποδοθεί δικαιοσύνη είναι ανεπίκαιρη και χωρίς ιδιαίτερη επίδραση σωφρονισμού, δεν θα κάνει δηλαδή πιο σώφρονα τον παραβαίνοντα τον νόμο. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι οι αστυνομικοί είχαν κάποτε την αρμοδιότητα να αποδίδουν δικαιοσύνη επί τόπου, ειδικώς σε περιπτώσεις όπως αυτή που περιγράψαμε, ή επ΄ αυτοφόρω ή αυταπόδεικτες. Σήμερα εξελίσσονται σε διακοσμητικά όργανα.
Αυτό που προκύπτει ξεκάθαρα, είναι ότι τόσο καλύτερη θα γίνει η κοινωνία μας όσο ο καθένας μας αναλαμβάνει πέρα από την προσωπική του αναζήτηση και ολοκλήρωση, να λειτουργήσει ως θεσμοφύλακας και πολιτοφύλακας χωρίς να επαναπαύεται λέγοντας: «έλα μωρέ δε βαριέσαι»|, «γι’ αυτό πληρώνονται οι οδοκαθαριστές» ἠ « εγώ θα σώσω τον κόσμο;» κλπ. κλπ.
Κατά συνέπεια η διαχείριση της εξουσίας ή ακόμη καλύτερα της διακυβερνήσεως της χώρας, δεν μπορεί να βαρύνει αποκλειστικώς κάποιους όσο ικανοί και άξιοι και αν είναι. Και το κυριότερο, δεν μπορεί να είναι επαγγελματικοποιημένη. Ειδικώς οι πολιτικοί, οι νομοθέτες και οι δικαστές εξασκούν λειτούργημα (= υπηρεσία προς όφελος του κοινωνικού συνόλου) και όχι επάγγελμα.
«7) Συνταγματική ρύθμιση για την οργάνωση και λειτουργία των κομμάτων, που θα κατοχυρώνει υποχρεωτικά αφενός την εσωκομματική δημοκρατία στα κόμματα, αφετέρου την πλήρη οικονομική τους διαφάνεια, με ποινές, είτε την διακοπή της κρατικής χρηματοδότησης, είτε την έκπτωση από το βουλευτικό αξίωμα των αντίστοιχων βουλευτών.»
Τα κόμματα (= κομμάτια δηλαδή) των Πολιτών, είναι αυτά που έχουν κάνει την μεγαλύτερη ζημιά. Η ύπαρξη των κομμάτων εξ΄ ορισμού διαχωρίζει στόχους, οράματα, προοπτικές του κόσμου. Πόσοι και πόσοι δεν έχουν έρθει σε διενέξεις και τσακωμούς ακριβώς επειδή υπέκυψαν στις κομματικές επιταγές. Τα κόμματα εδράζονται σε ιδεοληπτικούς μηχανισμούς και όχι σε ιδεολογίες. Αυτό σημαίνει ότι οι μεταξύ τους διαφορές είναι πλασματικές και αυτό εμφαίνεται από τις πράξεις τους. Δεν χρειάζονται κόμματα για να λειτουργήσει η Δημοκρατία. Ο κάθε Πολίτης μέσω του δικαιώματος της ισηγορίας πρέπει να μπορεί να εκφράζει την άποψή του η οποία να τίθεται σε δημόσια διαβούλευση με ταυτόχρονη παράθεση επιχειρημάτων, πλεονεκτημάτων και μειονεκτημάτων. Όσο ποιοτικώς ανώτερο το επίπεδο του κόσμου (ως μέσου όρου) τόσο ποιοτικώς ανώτερες οι αποφάσεις. Τουλάχιστον αν κάνει λάθος θα το πληρώσει ο ίδιος ο λαός, ενώ τώρα πληρώνει τα λάθη των άλλων.
«8) Να σταματήσει το κλειστό επάγγελμα του πολιτικού»
Συμφωνούμε, το θίξαμε και παραπάνω. Ο πολιτικός δεν είναι επάγγελμα είναι λειτούργημα. Παρεμπιπτόντως οι πολιτικοί δεν πρέπει να αμείβονται παραπάνω από αυτό που θα έπαιρναν ως απλοί εργαζόμενοι για να διαβιούν αξιοπρεπώς. Με αυτόν τον τρόπο παύσει τουλάχιστον το δέλεαρ του χρήματος.
«9) Περιορισμός θητειών στα πολιτικά αξιώματα»
Ναι, υπό τον όρο ότι εάν κάποιος είναι πραγματικά άξιος και κατάλληλος ίσως και δύσκολα αναπληρούμενος σε μια θέση, να του δίνονται παραπάνω ευκαιρίες. Διότι έτσι θα έχουν την δυνατότητα να ολοκληρώσουν έργα χρονοβόρα που δεν προλαβαίνουν να ολοκληρώσουν σε μία θητεία.
«10) Κατάργηση της κληρονομικής οικογενειοκρατίας στην πολιτική και στα πανεπιστήμια»
Δηλαδή εάν τύχει ένας γιός να είναι ισάξιος του πατέρα ή πιο άξιος αυτού, θα τον σταματήσουμε; Το κριτήριο πρέπει να είναι αξιοκρατικό με ίσες ευκαιρίες αναδείξεως για όλους. Αυτό που πρέπει να σταματήσει είναι η εκ τοις πράγμασι διαδοχή βάσει ονόματος ή προτιμήσεως βάσει γνωριμιών και διαπλοκών. Αυτό διασφαλίζεται ως επί το πλείστον με την εφαρμογή της Άμεσης Δημοκρατίας.
«11) Κατάργηση της συντεχνιακής προστασίας της τάξης των πολιτικών (βουλευτική ασυλία και νόμος περί ευθύνης υπουργών)»
Συμφωνούμε. Έχουμε ήδη αναφερθεί.
«12) Ίδρυση οπωσδήποτε Συνταγματικού Δικαστηρίου που να ελέγχει τη συνταγματικότητα των νόμων»
Δεν χρειάζονται πολύπλοκα συστήματα. Αν ο Δήμος = σύνολον συνειδητοποιημένων Πολιτών αποφασίζει, αυτομάτως θα ελέγχει και την συνταγματικότητα αυτών που αποφασίζει. Από την άλλη μεριά τα Δικαστήρια πρέπει να συγκροτούνται πάλι από τον Δήμο, εφαρμόζοντας στοιχεία της Ηλιαίας των αρχαίων Αθηνών. Όταν τα δικαστήρια είναι πολυπληθή και οι δικαστές για κάθε δίκη ορίζονται την τελευταία στιγμή (η ανάπτυξη δεν είναι επί του παρόντος) τότε ελαχιστοποιούνται ή εξαλείφονται περιπτώσεις χρηματισμού, λανθασμένης αποφάσεως εξ΄ αιτίας ψυχολογικής ή συναισθηματικής επιρροής, υποκειμενικότητος κλπ.
«13) Να σταματήσει να διορίζεται η ηγεσία της Δικαιοσύνης από το κόμμα»
Το θίξαμε προηγουμένως. Η κομματοκρατία πρέπει να πάψει. Με την κατάργηση των κομμάτων δεν απαιτούνται και ηγέτες κομμάτων.
Σημείωσις: Σε όσα ζητήματα δεν δόθηκε συνέχεια και δεν αναπτύχθηκαν αναφέροντας ότι δεν είναι επί του παρόντος, μπορούμε μαζί, με όσους ενδιαφέρονται, να διαβουλευτούμε, προκειμένου να παρουσιάσουμε συγκροτημένες και ολοκληρωμένες θέσεις και προτάσεις.
ΕΡΡΩΣΘΕ και ΕΥΔΑΙΜΟΝΕΙΤΕ!
Ελληνικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας
Δείτε τον παρακάτω σύνδεσμο για περαιτέρω πληροφορίες:
