Πόσες φορές στην ζωή μας δεν μας έχουν ζητήσει να προτάξουμε γενικά την Πίστη μας έναντι οποιουδήποτε εμποδίου, δυσκολίας, κακοτυχίας ασθένειας κλπ ; Πόσες φορές δεν μας έχουν εξιστορηθεί παραδείγματα ανθρώπων που πίστεψαν πως θα ξεπεράσουν τις ανυπέρβλητες δυσκολίες τους και τελικά τα κατάφεραν ; Τα παραδείγματα με βάση άλλοτε την πίστη στον εαυτό μας και τις ικανότητες μας και άλλοτε τη θρησκευτική μας πίστη είναι άπειρα…
Κατά κύριο λόγο αυτός που πιστεύει ακλόνητα σε κάτι βγαίνει από την δυσκολία στην οποία περιήλθε με την απόλυτη βεβαιότητα πως αυτό που πίστευε συνετελέσθη, ή τουλάχιστον πως οδηγήθηκε στον σωστό δρόμο.
Το προκείμενο θέμα όμως δεν αφορά την ακριβώς την πίστη. Αφορά την ορθή σειρά προτεραιότητας δύο συνειδησιακών καταστάσεων : της πίστης σε σχέση με την γνώση.
Πρώτα δεν πιστεύουμε πως θα συμβεί κάτι και μετά έπεται αυτό που θα συμβεί, ή μήπως ισχύει το αντίστροφο ;
Η πρώτη περίπτωση δεν είναι συνήθως το αναμενόμενο ;
Πρώτα πιστεύεις π.χ. πως θα γιατρευτείς και μετά ο εγκέφαλος σου μετατρέπει την πεποίθηση σου σε μια σειρά από χημικές εντολές μέσω των οποίων συνεργάζεται αρμονικά με το ανοσοποιητικό σου σύστημα και εξισορροπεί μέσα σου την ενέργεια στα όργανα που πάσχουν, αφού πρώτα σε έχει σε οδηγήσει στο να κατανοήσεις το πρόβλημα και να κάνεις την σωστή διαβίωση και διατροφή.
Πρώτα πιστεύεις στις διανοητικές και ψυχικές δυνάμεις σου και καλλιεργείς την πεποίθηση αυτή μέσα από την επίγνωση των δυνατοτήτων σου και μετά έρχεται η εφαρμογή τους και η επιτυχία στην επαγγελματική σου σταδιοδρομία.
Πρώτα πιστεύεις στην φιλευσπλαχνία του θεού -ανάλογα βέβαια σε τι θεό πιστεύει ο καθένας- και μετά ο θεός συνεκτιμά τη δύναμη της πίστης σου και επιφέρει ανάλογα το επιθυμητό αποτέλεσμα. Τουλάχιστον αυτή τη διαδικασία πρεσβεύουν όσοι θεωρούν τον εαυτόν τους άξιο εκπρόσωπο και ικανό ερμηνευτή των επιθυμιών του θεού.
Κάπως έτσι δεν είναι πάντως η λογική σειρά ;
Πρώτα αντιλαμβάνομαι, αφομοιώνω και ενστερνίζομαι κάποιες ιδέες και μετά αναμένω η επιλογή μου αυτή να με οδηγήσει αυτόματα στη σωστή κατεύθυνση.
Με πυξίδα τις ιδέες που πιστεύω, ακολουθώ άλλους ανθρώπους που δηλώνουν πως πρεσβεύουν τις ίδιες ιδέες και διαισθάνομαι πως έχουν τις ίδιες προθέσεις με εμένα έτσι ώστε με δεδομένο το «η ισχύς εν τη ενώσει», να σχηματίσω μαζί με άλλους μια πολιτική, θρησκευτική, συντεχνιακή ή άλλη ενότητα που θα επιφέρει το αποτέλεσμα που πιστεύω, έναντι άλλων ομάδων της κοινωνίας που δεν πιστεύουν τα ίδια…
Δεν είναι αυτή – με απλά λόγια – η σημερινή κοινή αντίληψη για το θέμα ;
Ο καθένας είναι ελεύθερος να έχει την δική του γνώμη.
Πάντως, σύμφωνα με την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Η τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.
Είναι βέβαια γεγονός πως κάποτε «η πίστη μετακινεί βουνά» ! Είναι αλήθεια πως με μόνη την πίστη επιτυγχάνονται καταστάσεις που χωρίς αυτήν τα επιτευχθέντα θα έμοιαζαν με αποκυήματα φαντασίας.
Αυτό βεβαιώνει ο κάθε πιστός, αυτό παραδέχεται πως συμβαίνει και ο γράφων.
Όμως, το πρόβλημα δεν είναι ακριβώς η πίστη, ούτε καν η ευπιστία.
Το πρόβλημα είναι η λανθασμένη προτεραιότητα που επιβάλλεται στη φυσική διαδοχή των συνειδησιακών καταστάσεων Γνώση και Πίστη που τελικά διαμορφώνουν την ορθή κρίση του ανθρώπου. Η «λεπτομέρεια» αυτή ανατρέπει το όφελος που προσφέρει η Πίστη και επιτρέπει την αισχρή εκμετάλλευση των ανθρώπων από τους επιτήδειους γνώστες και χειριστές της ψυχολογίας των μαζών.
Το γεγονός αυτό, το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά και οι κάθε λογής «μπροστάρηδες»: κομματικοί προπαγανδιστές, διαμορφωτές γνώμης, καθοδηγητές, λαοπλάνοι, δημαγωγοί κλπ. Με λίγα λόγια οι επαγγελματίες του ομαδικού χειρισμού της συνείδησης των μαζών.
Δουλειά τους είναι να σε κάνουν Πρώτα να πιστέψεις οτιδήποτε και Μετά να αποκομίζουν τα οφέλη που συνεπάγεται η τρομακτική δύναμη της Πίστης σου ενωμένη με αυτήν του διπλανού σου. Πρώτα θα διαλαλήσουν τις πιο ξεκάθαρες θέσεις για την υπεράσπιση των αδικημένων και αναξιοπαθών ή θα απαιτήσουν την προστασία των εργασιακών τους δικαιωμάτων, άλλοι αντίστοιχα Πρώτα θα διαδώσουν τις πιο λατρευτικές για την πατρίδα ιδέες και τις πιο ανθρωπιστικές απόψεις για την κοινωνική ευημερία, καλύπτοντας όλο το φάσμα των «ιδεών» από Δεξιά μέχρι Αριστερά..
Όταν επενδύεις στην παραπλάνηση, τα λόγια δεν κοστίζουν απολύτως τίποτα, όσο ανέφικτα και αν είναι τα λεγόμενα.
Επίσης, όσο πιο άψογο φαίνεται το ιδεολογικό μοντέλο τόσο πιο δύσκολο είναι για τον απλό πολίτη να το αμφισβητήσει.
Ανάλογα με το ιδεολογικό ή το κομματικό στρατόπεδο θα ακούσεις ακραία εξιδανικευμένες απόψεις που θα κυμαίνονται από την υπεράσπιση ενός εργασιακού παραδείσου μέσα από την ηρωική αυταπάρνηση της ατομικής ευημερίας, μέχρι «διθυραμβικές» «ελεγείες» προς τις ιδέες της Πατρίδας της Θρησκείας, της Ελευθερίας ή της Δικαιοσύνης.
Στόχος του κοινού σπόνσορα πίσω από τον συντονισμό των κομματικών ιδεολογιών και της κατευθυνόμενης προπαγάνδας δεν είναι οι αφελείς δυστυχώς. Στόχος είναι οι όσον το δυνατόν ικανότεροι, εμπειρότεροι και ευφυέστεροι των πολιτών, με το δεδομένο ότι οι οσοδήποτε υστερούντες αυτών σε αντίληψη, είναι βέβαιο πως θα είναι ακόμη ευκολότερο να πεισθούν, με την ίδια σχεδόν επιχειρηματολογία, δηλαδή χωρίς επί πλέον ενέργεια και ιδιαίτερη μεταχείριση.
Με αυτό το σκεπτικό οπωσδήποτε αληθεύει απόλυτα πως η πίστη από μόνη της δίνει τρομαχτική δύναμη και πολλά οφέλη : Αν κάποιος επιτήδειος και ικανός επαγγελματίας σε αυτήν τη δύσκολη δουλειά βρει τρόπο να σε κάνει Πρώτα να πιστέψεις πως π.χ. το ρολό χαρτί που σου δίνει είναι συρραμμένα χαρτονομίσματα των 100 ευρώ και ότι σου ανήκουν, τότε οπωσδήποτε θα έχει καταφέρει ένα διπλό όφελος : Αφ’ ενός θα σε έχει κάνει να αισθάνεσαι πλούσιος και ασφαλής και αφ’ ετέρου θα έχει καρπωθεί άκοπα τον ιδρώτα σου ανταλλάσσοντας τον με κοινό χρωματιστό χαρτί.
Αν κάποιος άλλος σε κάνει Πρώτα να πιστέψης πως μόνο ο θάνατος στη μάχη για την πίστη θα σε οδηγήσει στον παράδεισο, θα έχει επίσης καταφέρει διπλό όφελος : θα σου έχει δώσει τη δύναμη να ξεπεράσεις τον φόβο του θανάτου και μαζί την αιώνια ευτυχία, ενώ και ο ίδιος θα έχει κερδίσει έναν ακόμη ακαταμάχητο πολεμιστή που πρόσχαρα θα υπερασπιστεί μέχρι θανάτου τα «ιδανικά» και συμφέροντα των ομοϊδεατών του.
Οι διάφοροι κομματικοί χώροι και κυρίως οι ακραίοι -όντας ελεγχόμενοι- αποτελούν τις «μάνδρες» ανάμεσα στα όρια των οποίων μας έχουν επιτρέψει να κινούμεθα έτσι ώστε να διατηρούμε την απαραίτητη για την παραγωγικότητα μας ψευδαίσθηση της πολιτικής ελευθερίας. Οι ιδεολογικές τους κατευθύνσεις και γενικά η λειτουργία τους, εκτός από το να μας χωρίζει και να διατηρεί διασπασμένη την δύναμη μας, χρησιμεύει και στο να χτίζονται κάποια «είδωλα» πίστης μέσα στο μυαλό μας.
Τα είδωλα αυτά -πολιτικά ή άλλα- λειτουργούν ως ιδανικά μοντέλα, περίπου όπως τα τοτέμ των πρωτόγονων φυλών. Είναι «χτισμένα» με το πιο αστραφτερό και αψεγάδιαστο ιδεολογικό υλικό, έτσι ώστε κάθε απόπειρα προσβολής, παραμερισμού ή υποβάθμισης τους να μοιάζει με καθαρή ιεροσυλία !
Κάποιοι αποκομίζουν βέβαια οφέλη από την κάθε είδους προκατασκευασμένη μαζική Πίστη προς τα απρόσβλητα αυτά ιδεολογικά «τοτέμ» .
Εμφανέστεροι είναι κυρίως αυτοί που απολαμβάνουν τιμές ως επίσημοι ερμηνευτές των «κρυφών» ή σύνθετων για τον πολύ κόσμο μηνυμάτων που περιέχουν, αλλά και ως οι αρμοδιότεροι διαχειριστές του τρόπου εφαρμογής των ιδεών που εισάγουν στη ζωή των «πιστών». Αφανέστεροι όμως και πιο ωφελημένοι είναι αυτοί που διαχειρίζονται τις τεράστιες περιουσίες που δημιουργούνται και διακινούνται στο όνομα της κάθε ομαδικής Πίστης.
Αυτοί που έχουν κριθεί κατάλληλοι να χειρίζονται δημοσίως τέτοια «ιδανικά» μοντέλα πίστης, προφανώς έχουν επιλεγεί με ένα πολύ βασικό κριτήριο χωρίς βέβαια να είναι και το μοναδικό :
Να μπορούν να κοιτούν κατάματα το πλήθος με την αθωότητα πεντάχρονου παιδιού στα μάτια, να του μιλούν με την καλοσύνη της μάνας που αγκαλιάζει προστατευτικά το αδικημένο παιδί της και ταυτόχρονα να πράττουν έργα ευθέως αντίθετα προς το κοινό συμφέρον.
Τέτοιοι «βιρτουόζοι» του είδους, ως πρωθυπουργοί, πολιτικοί άρχοντες και πάσης φύσεως διαχειριστές εξουσίας, εξαγοράσθηκαν ή τοποθετήθηκαν επί τούτου με βάση την ικανότητα τους στον χειρισμό των προτεραιοτήτων γνώσης & πίστης στη συνείδηση των μαζών. Έφεραν τη χώρα μας στο σημερινό της κατάντημα, εμπνέοντας στα πλήθη την μοναδική εμπιστοσύνη που συνήθως εμπνέει ο λόγος του πατέρα μέσα στην οικογένεια, ενώ την ίδια στιγμή την κατέστρεφαν, με την παγερότητα του εκτελεστή που κοιτάζει κατάματα το θύμα του και το πυροβολεί εν ψυχρώ χωρίς ίχνος συναισθήματος.
Αυτό λοιπόν που θα έπρεπε να ισχύει είναι η προτεραιότητα της Γνώσης.
Η πολύ καλή γνώση ενισχύει καθοριστικά την πίστη, η μεγάλη πίστη ενισχύει την επιμονή και δημιουργεί την δύναμη που τελικά επιφέρει το αποτέλεσμα. Αρκεί η αρχική γνώση να είναι γνώση και όχι συρραφή εντυπώσεων, εξιστορήσεων και ψευδαισθήσεων.
Εάν πρώτα πιστέψω πως είμαι ικανός να πετάξω επειδή απλά το πιστεύω απόλυτα και δοκιμάσω να πετάξω από την ταράτσα μου στο απέναντι κτίριο χωρίς να γνωρίζω τους νόμους της Φύσης που είναι ταυτόχρονα για τους πιστούς και νόμοι του Θεού, το μόνο που θα πετύχω είναι μια σύντομη αποχώρηση από τον μάταιο τούτο κόσμο.
Πρώτα Γνωρίζω και Μετά Πιστεύω. Δεν μπορεί κανένας να μου ζητήσει να πιστέψω σε κάτι ή σε κάποιον που δεν γνωρίζω απλά επειδή δείχνει σεμνός, ιδεολόγος, ταπεινός, καλοπροαίρετος, ευφυής και εν γένει ιδιαίτερα πειστικός. Πρώτα
Όχι επειδή ακούγονται αληθοφανή τα λόγια του και αθώο το παρουσιαστικό του. Ακόμα περισσότερο όχι επειδή ακούγεται υπερασπιστικός προς τα συμφέροντα μου ο λόγος του. Ειδικά τότε απαιτείται ιδιαίτερα αυξημένη εγρήγορση !
Αν δεν μπορώ τίποτα από αυτά, τότε καλό είναι να γνωρίζω τουλάχιστον πως κανενός επιπέδου ευφυΐα ή επιστημοσύνη δεν εγγυάται την εντιμότητα, ούτε και προδιαγράφει αναγκαστικά τάση για αλτρουισμό και φιλανθρωπία.
Δεν υπήρξε ποτέ κανένας επιτυχημένος λαοπλάνος που να μην φαίνονταν και να μην ακούγονταν ιδιαίτερα αληθοφανής.
Εν τέλει, μπορεί η πίστη πράγματι να κινεί βουνά, πρέπει όμως πρώτα να γνωρίζουμε και προς πού θα τα κινηθούν
γιατί ενδέχεται να πέσουν επάνω μας !
Κώστας Σκανδάλης
13 Δεκ 2010
