Τα όσα συμβαίνουν στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια δεν είναι “ελληνική ιδιαιτερότητα”. Είναι κάτι που συμβαίνει σε κάθε “μεγαλούπολη” της Δύσης. Απλά στην Ελλάδα αυτό έγινε, όπως έρχονται πάντα όλες οι αλλαγές. Με καθυστέρηση, αλλά πραγματοποιούνται πολύ γρήγορα. Πριν από 20 χρόνια, το 1990, κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί την σημερινή εικόνα της Αθήνας, με τις γκετοποιημένες περιοχές, τα προβλήματα εγκληματικότητας και ασφάλειας αλλά και την αλλοίωση του προσώπου της πόλης, τόσο από την λαθρομετανάστευση, όσο και από τις επιλογές κυβερνήσεων που αφορούν το κτίσιμο τζαμιών και λοιπών “διεθνιστικών” επιτευγμάτων.
Η καθολικότητα όμως του προβλήματος, δεν μπορεί να αποτελεί αιτιολόγηση και δικαιολογία του. Ήδη σε αρκετές πόλεις της Ευρώπης, οι ιθαγενείς κάτοικοι, οι πολίτες που ταυτίζουν τον εαυτό τους με μια εθνική ταυτότητα, αντιδρούν.
Στην Γερμανία το κίνημα ενάντια στα τζαμιά έχει αποκτήσει τεράστια δυναμική. Στην Ελβετία απαγορεύτηκαν με δημοψήφισμα οι μιναρέδες. Στην Γαλλία και στην Ολλανδία απαγορεύθηκε η μπούργκα. Στην Ιταλία η λαθρομετανάστευση αντιμετωπίζεται ίσως πιο δυναμικά από ότι σε κάθε άλλη χώρα. Στην Μ. Βρετανία, το Βρετανικό εθνικό Κόμμα, όχι μόνο εξέλεξε ευρωβουλευτές (ενώ πριν λίγα χρόνια θεωρούταν συνώνυμο του περιθωρίου) αλλά και σύμβουλο στην περιφέρεια του Λονδίνου. Στην Σουηδία, το κόμμα των Σουηδών Δημοκρατών σάρωσε στις τελευταίες εκλογές, ενώ στην Ουγγαρία το Jobbik αποτελεί πλέον το τρίτο σε δύναμη κόμμα της χώρας.
Κάποιοι, προσπαθούν όλα αυτά να τα επιρρίψουν σε κάποιου είδους θρησκευτική φονταμενταλιστική αντίδραση των Ευρωπαίων εναντίον του Ισλάμ. Πρόκειται περί ενός εντελώς λανθασμένου συμπεράσματος, καθώς είναι δεδομένο, ότι ο “θρησκευτικός” ζήλος των Ευρωπαίων, βρίσκεται ουσιαστικά σε σημείο Ναδίρ. Δεν πρόκειται λοιπόν για κανενός είδους “θρησκευτικό φανατισμό” και μισαλλοδοξία, αλλά για μια ξεκάθαρα αμυντική αντίδραση, μιας ομάδας ανθρώπων, που αισθάνεται ότι απειλείται από τον “εποικισμό” των πόλεων και των κρατών τους.
Το “πείραμα” του πολυπολιτισμού, δεν είναι κάτι καινούριο, όπως προσπαθούν να το πλασάρουν κάποιοι. Είναι δημιούργημα της ίδια της έννοιας της αυτοκρατορίας, όταν αυτή υπερβαίνει τα εθνικά σύνορα και τους εθνικούς ανταγωνισμούς.
Η συγκεκριμένη κατάσταση προς την οποία οδηγούμαστε σήμερα, μου φέρνει στο μυαλό μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Αυτή πριν την “επανακατάκτηση” της Ισπανίας, όταν ολόκληρος ο νότος της Ιβηρικής Χερσονήσου ήταν υπό την επικυριαρχία των μουσουλμάνων πριγκίπων. Σε αρκετές πόλεις, ίσχυε το πολυπολιτισμικό σύστημα. Δεν άντεξε όμως στο βάθος του χρόνου. Το αποτέλεσμα ήταν ο πόλεμος μεταξύ των Χριστιανών Ισπανών και των μουσουλμάνων Μαυριτανών…
Εάν τα πράγματα συνεχιστούν με τον τρόπο που πάνε τώρα, κάποια στιγμή οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, θα διαχωριστούν σε χριστιανικές – εθνικές και μουσουλμανικές – μεταναστευτικές.
Τα πρώτα σημάδια φαίνονται στον ορίζοντα. Αργά η γρήγορα η μία ομάδα θα οδηγηθεί σε σύγκρουση με την άλλη. Αυτή είναι η αγωνία μας σήμερα. Το να εμποδίσουμε μια τέτοια εξέλιξη ή μάλλον το να μην φτάσουμε στο σημείο που δεν θα υπάρχει άλλος δρόμος πέραν αυτού. Προσπαθούμε σήμερα με πολιτικές διεργασίες, σεβόμενοι την νομιμότητα να υπερασπισθούμε την μη μετατροπή των κοινωνιών μας σε “διαπολιτισμικές”.
Αυτό είναι και το νόημα της ενδυνάμωσης των εθνικών – αντιμεταναστευτικών κινημάτων στο σύνολο των χωρών της Ευρώπης. Η χώρα μας, έχει επίσης πικρή πείρα από τον “πολυπολιτισμό”. Είδαμε που οδήγησε στην Μικρά Ασία, είδαμε που οδήγησε στην Κύπρο. Σε αφανισμό, σε ξεριζωμό του ελληνικού και χριστιανικού στοιχείου.
Το ενδεχόμενο του να συμβεί κάτι αντίστοιχο και στην ίδια την Αθήνα μας φοβίζει. Έχουμε την ευκαιρία ακόμη όμως, στηρίζοντας -μέσω των διαδικασιών που υπάρχουν σήμερα – να ορθώσουμε κάποιους φραγμούς αντίστασης σε ένα τέτοιο μέλλον, που είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που κάποιοι θέλουν να έχουν τα παιδιά τους. Αυτή την στιγμή η Αθήνα των τεσσάρων εκατομμυρίων, έχει ένα εκατομμύριο μετανάστες. Σε άλλα 20 χρόνια, πόσοι θα είναι αυτοί;
Δημήτρης Παπαγεωργίου
