Η λέξη ψυχολογία δεν υπήρχε στην Αρχαιότητα. Είναι κατασκευή των Αυστριακών γιατρών Φρόιντ, Άντλερ, Γιούνγκ τον 19ο αιώνα, εξ ου και η ψυχική ασθένεια, ψυχώσεις, ψυχιατρική (με φαρμακευτική ή άλλες μεθόδους θεραπείας), η ψυχοθεραπεία (ψυχανάλυση).
Η λέξη ψυχή στους αρχαίους Έλληνες σήμαινε πνοή (Λατινικά: anima= άνεμος). Προέρχεται από το ρήμα ψύχω=αναπνέω. Άρα ψυχή σημαίνει ζωή.
Σαφώς ο Όμηρος αναφέρει 88 φορές τη λέξη ψυχή ως ζωική ενέργεια ή την ίδια τη ζωή: «…και η ζωή δέν γυρίζει πίσω, όταν ξεφύγει από τα δόντια μας» (Ιλιάς, Ι. 408) και «βάζω τη ζωή μου (=ψυχή) σε κίνδυνο πολεμώντας» (Ιλιάς, Ι. 322). 
Τα λοιπά των θρησκειών περί ανόδου σε Παράδεισο κ.ά.. είναι εκ του πονηρού. Βέβαια, οι Έλληνες είχαν αναπτύξει κάτι σχετικό, την επιστήμη της Φυσιογνωμονίας, να κρίνει δηλαδή κάποιος τον άνθρωπο και τις ασθένειες από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του. «…Οι φυσιογνώμονες από την εμφάνιση του σώματος συμπέραιναν τας της ψυχής διαθέσεις» (Σουίδας).
Έτσι είχαν ξεκαθαρίσει, ότι με τη λέξη ψυχή = ζωή εννοούν το συναισθηματικό κόσμο, ο οποίος επιδρά δραστικά στο σώμα «…ψυχής παθήμασι το σώμα συμπάσχον» γράφουν οι Στοβαίος, Αντισθένης, Ιπποκράτης και άλλοι.
Δυστυχώς, όλα τα σχετικά συγγράμματα των φυσιογνωμόνων εξαφανίστηκαν με το γνωστό τρόπο από τους τα «φαιά φέροντας» με εντολές των Πατέρων π.χ. Ιππόλυτος: «οι Έλληνες… μετέχουν μαγικής και φυσιογνωμονικής.»
To κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Κωστή Καρμιράντζου «Τετρακτύς. Κλεις Ελλήνων»
