Στηριγμένο στην μόνιμη καπιταλιστική κρίση, το παγκόσμιο κεφάλαιο προχωρά στην καταλήστευση εισοδήματος από τους εργαζόμενους και στην «κατάργηση» της εθνικής κυριαρχίας των κρατών με μέσο και απειλή την πτώχευση του κράτους!
Υπάρχει καπιταλιστική κρίση;
Και βέβαια υπάρχει μόνιμη καπιταλιστική κρίση, είναι ο εφιάλτης της ανθρωπότητας! Ο παγκόσμιος πια καπιταλισμός, πνέοντας τα λοίσθια, προσπαθεί ν’ αρπάζει όσο το δυνατό περισσότερα παραγόμενα αγαθά των πολιτών του και να τα διοχετεύσει στο παγκόσμιο κεφάλαιο, χωρίς κανένα προσωπείο! Είναι καθαρό στους περισσότερους ότι η βουλιμική κερδοσκοπία καθοδηγεί την «παραγωγή» την «ανάπτυξη» και την διανομή του εισοδήματος που παράγεται. Επίσης καθοδηγεί τις μάζες, μέσα από τοπικούς ηγέτες, από θρησκείες αλλά κυρίως μέσα από το μέσα μαζικής ενημέρωσης(ΜΜΕ), σε επιλεγμένες κοινωνικές δομές και επιβάλει σ’ αυτές τις προτιμήσεις της (διατροφή, διασκέδαση, διαμονή, φάρμακα, μόδα κλπ). Συνθλίβει βάρβαρα και μαζικά τους μικρομεσαίους «επιχειρηματίες», ενώ έχει ξεπαστρέψει στις περισσότερες χώρες την «εθνική αστική τάξη» είτε την έχει εξαγοράσει.
Το G8, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή(ΕΕ) και οι μεγάλες παγκόσμιες εταιρείες έχουν γίνει ένας οργανισμός. Έχουν αποσυνδέσει το χρήμα από μέσω ανταλλαγής και το χρησιμοποιούν μόνο για την αρπαγή των αγαθών από τους παραγωγούς τους (πετρέλαια – ΙΡΑΚ – δολάριο). Το χρήμα έπαψε να έχει ανταλλακτική αξία και είναι ένα μέσο για επιβίωση ή μέσο για ληστεία και πλουτισμό! Ήταν και είναι ένας «θεός» ή φετίχ για τις μάζες, που τα ΜΜΕ καλλιεργούν συστηματικά.
Ο παγκόσμιος καπιταλισμός προσπαθεί να καταργήσει βίαια τα «κοινωνικά δικαιώματα» των πολιτών στην εργασία, υγεία, εκπαίδευση και σύνταξη και καπιταλιστικοποιεί όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Πετάει στο καλάθι των αχρήστων το κοινωνικό του προσωπείο και σαν γνήσιος βρικόλακας ρουφάει τα παραγόμενα αγαθά ξεπερνώντας ακόμη και το ποσοστό της φεουδαρχίας 50 – 50!
Καταργεί ότι κοινωνικό έχει παραμείνει στο εθνικό κράτος και βέβαια την εθνική κυριαρχία μέσω του κράτους. Το εθνικό κράτος παραμένει ένας βούρδουλας για τους πολίτες του, ενώ τις αποφάσεις του τις επιβάλλει η παγκοσμοποιημένη νομενκλατούρα(*), προς όφελος του κεφάλαιου.
Το περιβάλλον έχει καταστραφεί σε μεγάλο βαθμό από την βουλιμική κερδοσκοπία, που το αντιμετωπίζει σαν αναλώσιμο υλικό! Τα συνταγματικά δικαιώματα καταργήθηκαν στην πράξη.
Ο 21ος αιώνας κυριαρχείται από την κοινωνική και ηθική απαξίωση του κράτους και των δομών του, συνολικά όλου του συστήματος αξιών του καπιταλισμού. Εκτός από το κοινοβούλιο και τη «δημοκρατία» έχουν απαξιωθεί τα σωματεία και όλες οι υπόλοιπες κοινωνικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένων και των λεγόμενων «μη κυβερνητικών».
Τελικά όμως απαξιώνεται κι οτιδήποτε «μαζικό»
Οι «πιστοί» στις δομές πολίτες, οι μάζες, ακολουθούν τους ηγέτες (δηλαδή την σύγχρονη νομενκλατούρα) και τα «πρότυπά» τους, που όμως κι αυτά … καταρρίπτονται! Οι ρεμούλες, οι αρπαχτές, οι υποσχέσεις προφύλαξης του περιβάλλοντος, που μένουν στα χαρτιά, είναι μερικά από αυτά που προβληματίζουν τις μάζες. Όλοι ψάχνονται στο τι να κάνουνε, αλλά οι πελατειακές σχέσεις με την νομενκλατούρα υπερισχύουν. Οι σκεπτόμενοι πολίτες ακούνε μαζικό και τους «σηκώνεται η τρίχα».
Το όραμα του σοσιαλισμού δεν συγκινεί πια τις «μάζες», πολύ περισσότερο τους σκεπτόμενους πολίτες, γιατί δημιούργησε τις συνθήκες της αντεπανάστασης. Ο σοσιαλισμός ή «κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός καθοδηγούμενος από την πρωτοπορία της εργατικής τάξης» (Λένιν «τι να κάνουμε») δημιούργησε την νομενκλατούρα και κράτησε μακριά τις μάζες (ή αν θέλετε τον Λαό) από την διαχείριση του «πεπρωμένου» τους. Αυτό οδήγησε το σύστημα στην αντεπανάσταση. Ο σοσιαλισμός σαν το άλλο μονοπάτι που ξέρει το παλικάρι (Λένιν) έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του ρόλο. Μας άφησε μιά πολύ πλούσια επαναστατική κι αντεπαναστατική εμπειρία και ξεπεράστηκε.
Παραμένει λοιπόν επίκαιρη η διαπίστωση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου: «Όταν το προλεταριάτο στην πάλη του ενάντια στην αστική τάξη συγκροτείται αναγκαστικά σε τάξη, όταν γίνεται με μια επανάσταση κυρίαρχη τάξη και σαν κυρίαρχη τάξη καταργεί βίαια τις παλιές σχέσεις παραγωγής, τότε μαζί μ’ αυτές τις σχέσεις παραγωγής καταργεί τους όρους ύπαρξης της ταξικής αντίθεσης, τις τάξεις γενικά και έτσι και την ίδια τη δικιά του κυριαρχία σαν τάξη.» … «Στη θέση της παλιάς αστικής κοινωνίας με τις τάξεις και τις ταξικές της αντιθέσεις έρχεται μια ένωση, όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων.» Οι σύγχρονοι σοσιαλ-ληστές απαρνιούνται μετά βδελυγμίας αυτή τη διαπίστωση, που στήριξε – σε τελική ανάλυση – όλο το «τι να κάνουμε» του Λένιν(**).
Η τρίτη μεγάλη αρπαχτή …
Ο 21ος αιώνας επίσης κυριαρχείται από την βουλιμική επιθετικότητα του παγκοσμοποιημένου καπιταλισμού, που οργάνωσε τρείς μαζικές και βίαιες μετατοπίσεις εισοδήματος από τους παραγωγούς του σε αυτόν. Αυτές τις οργανωμένες ληστείες (μετατοπίσεις!) ονομάζουμε μεγάλες αρπαχτές!
Η πρώτη μεγάλη αρπαχτή έγινε με την φούσκα των χρηματιστηριακών μετοχών το 1999-2000, στο λυκόφως του 21ου αιώνα.
Η δεύτερη μεγάλη αρπαχτή έγινε το 2002 – 2005 με την μετατροπή των εθνικών νομισμάτων σε ευρώ και την υποτίμηση του δολαρίου.
Η Τρίτη μεγάλη αρπαχτή ξεκίνησε το 2009, εν’ ονόματι της επερχόμενης καπιταλιστικής κρίσης, με βίαια – ανοιχτή μείωση των εισοδημάτων των εργαζόμενων παραγωγών, με μετατόπιση κρατικών κεφαλαίων προς το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, με αφαίμαξη των ασφαλιστικών ταμείων από το κράτος και τις φαρμακοβιομηχανίες και με καταλήστευση των καταναλωτών από τις παγκόσμιες εταιρίες. Όχι ότι αυτά δεν συνέβαιναν όλα τα χρόνια. Αλλά το από το 2009 γίνεται ολομέτωπη επίθεση καταλύοντας ότι κοινωνικό υπήρχε στο κράτος, καταλύοντας κάθε εθνική κυριαρχία, καταλύοντας κάθε κοινωνικό έλεγχο!
Μπροστά στην γενικευμένη αντίσταση των εργαζομένων (εργατών και μικροαστών) ο Παγκόσμιος καπιταλισμός έχει την πρόθεση να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα καταστολής και βίαιου αποπροσανατολισμού των παθόντων. Έχει σκοπό να στρέψει τον έναν πεινασμένο ενάντια στον άλλο, τον ένα πληθυσμό ενάντια στον άλλο και να διασκορπίσει όλες τις ασθένειες και τα βιολογικά του όπλα για την σωτηρία του. Σύμμαχος του η κλιματική αλλαγή, που καταστρέφει ότι έχει απομείνει στο περιβάλλον (φύση και ανθρωπογενές περιβάλλον).
Ένα λουλούδι ανθίζει μέσα στην σαπίλα του καπιταλισμού!
Παράλληλα με την μετατροπή της γραφειοκρατίας σε νομενκλατούρα ή του γραφειοκρατικού μονοπωλιακού καπιταλισμού σε παγκόσμιο καπιταλισμό της νομενκλατούρας, στην εργατική τάξη και ίσως γενικότερα στους εργαζόμενους παραγωγούς, αναπτύχθηκε η ομαδοποίηση ανά έργο της παραγωγικής διαδικασίας ή το λεγόμενο «team work». Που από εδώ και πέρα το ονοματίζουμε εργασιακή ομάδα ή συνεργείο.
Η εργασιακή ομάδα είναι το προ-κύτταρο της νέας κοινωνίας, το λουλούδι, που ανθίζει στην σαπίλα και πετάει στο καλάθι των αχρήστων τις κοινωνικές δομές και αξίες του καπιταλισμού.
Ο καπιταλισμός απέτυχε να αναπτύξει την παραγωγή του γιατί η νομενκλατούρα του δουλεύει με τους όρους και τις προδιαγραφές των πολυκατηγορούμενων δημόσιων υπαλλήλων, απ’ όπου και ξεκίνησε. Μεγάλες εταιρείες και δημόσιο δουλεύουν με τον ίδιο τρόπο. Η νομενκλατούρα δεν επιτρέπει ν’ αναπτυχθεί τίποτα το αξιόλογο, αν δεν προέρχεται από την ίδια κι αν η ίδια δεν κερδίσει από αυτό. Εκατομμύρια ανακαλύψεις, έρευνες και εμπειρίες πάνε χαμένες εξ αιτίας της.
Ο καπιταλισμός απέτυχε να αναπτύξει την παραγωγή του μέσα από τις εργασιακές ομάδες γιατί τις ήθελε ομάδες στην δουλειά και αποξενωμένα πιόνια της μάζας εκτός εργασιακών χώρων. Εκεί επεκράτησαν οι «νόμοι» ή αν θέλετε οι διαδικασίες της νομενκλατούρας, που παρεμποδίζουν την ανάπτυξη των εργασιακών ομάδων και κατ’ επέκταση της παραγωγής. Αυτά τα δύο δεν συμβιβάζονται. Υπάρχει αντίθεση μεταξύ των εργασιακών ομάδων και της νομενκλατούρας και μεταξύ εργασιακών ομάδων και μάζας.
Η νέα κοινωνία θα αναπτύξει τις εργασιακές ομάδες σε κοινωνικές ομάδες, κοινότητας σκοπών, έργων και ζωής. Σε ΟΙΚΟ-Συνέργειες**! «όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός θα είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων.»
Αθήνα, 16η Αυγούστου 2010
Η Κοινότητα «ΘΟΥΡΙΟΣ»
* Νομενκλατούρα είναι ρώσικη λέξη που μιλάει μειωτικά για στελέχη που νέμονται αξιώματα και προνόμια. Στην πράξη είναι η σύμφυση γραφειοκρατίας και χρήματος, δηλαδή ο γραφειοκράτης, που έχει κάποιο διαθέσιμο χρήμα (προϋπολογισμό) για διαχείριση. Επί της ουσίας οι διευθυντές μιάς επιχείρησης ή του δημοσίου, με επικεφαλής τον γενικό διευθυντή και τους συμβούλους. Συνήθως η νομενκλατούρα δουλεύει ομαδοποιημένα σε μυστικές κλίκες (cabal), που συμπεριλαμβάνουν και άλλους υπάλληλους, «κολλητούς των διευθυντών». Στο πρώην υπαρκτό σοσιαλισμό, ονομαζόντουσαν και «μαφία», που δείχνει πολλά στοιχεία, αλλά δεν ανταποκρίνεται σε επιστημονική ονομασία. Θα το επεξεργαστούμε μιαν άλλη φορά, πιό αναλυτικά και θα προτείνουμε ονομασία.
** Θα το επεξεργαστούμε μιαν άλλη φορά, πιό αναλυτικά.
